Een. Geloof in aksie

Transcription

1 Een Geloof in aksie In 2011 het ek Meksiko besoek. Toe dit byna tyd was om na die VSA terug te keer, het n amptenaar van die Amerikaanse ambassade in Meksikostad my gebel om my in te lig dat hulle nie my Amerikaanse werkvisum aan my gaan uitreik nie... weens n nasionale veiligheidsondersoek. Omdat ek n burger van Australië is, het ek daardie visum nodig om in die VSA te kan woon. Sonder my visum sou ek nie na my huis in Kalifornië kon teruggaan nie. En omdat my personeel toe reeds vir my n hele reeks optredes in die VSA gereël het, was dit vir my n ernstige probleem. Vroeg die volgende oggend is ek inderhaas saam met Richie, my versorger, na die Amerikaanse ambassade om te probeer uitvind hoe my visum enigiets met nasionale veiligheid te doen kon hê. Toe ons daar aan kom, was die ont vangs lokaal stampvol mense met hulle eie probleme. Ons moes n nommer neem, soos by n bakkery of kitskosrestaurant. Ons het so lank gewag dat ek heerlik vir n rukkie gedut het voordat my naam uitgeroep is en ek met n amp tenaar kon gaan praat. Nou ja, wanneer ek gespanne is, wend ek my gewoonlik tot humor. On gelukkig werk dit nie altyd so goed nie. Is daar n probleem met 13

2 ONSTUITBAAR my vin ger afdrukke op die visum? het ek skertsend vir die amptenaar gevra. Die man van die ambassade het my net aangegluur. Toe roep hy sy toesighouer. (Dalk was my sin vir humor n bedreiging vir Amerikaanse landsveiligheid?) Toe die toesighouer daar aankom, het hy ook maar redelik stuurs gelyk. Visioene van hoe ek agter tralies toegesluit word, het my gedagtes begin binnekruip. Jou naam het in n ondersoek opgeduik, het die toesighouer robo t- agtig gesê. Jy kan nie teruggaan VSA toe voordat dit opgelos is nie. Dit sal ongeveer n maand duur. Ek het gevoel hoe die bloed uit my liggaam dreineer. Dit is onmoontlik! het ek gedink. Dit kan nie gebeur nie! Richie het net daar op die vloer neergesak. Ek het eers gedink hy het flou geword, maar toe sien ek dat hy in gebed op sy knieë staan, voor ongeveer 200 mense. Ja, hy is n versorger met n groot omgee-hart. Hy het sy arms en hande in die lug opgesteek en God gesmeek vir n wonderwerk om ons by die huis te kry. Dit het gevoel of alles rondom my tegelyk in supervinnige aksie en superstadige aksie gebeur. Terwyl my kop soos n mallemeule draai, het die amptenaar van die ambassade bygevoeg dat my naam waarskynlik in die ondersoek na vore gekom het omdat ek die hele wêreld vol reis. Het hulle dan vermoed ek is n internasionale terroris? n Wapenhandelaar sonder arms? Regtig, ek het aan niemand geraak nie. (Sien jy wat gebeur as ek ge spanne is? Keer my!) Ag kom nou, regtig! Hoe gevaarlik kan ek wees? het ek vir die amptenaar gevra. Ek ontmoet die president van Meksiko en sy vrou môre by n partytjie wat hulle by die presidentswoning hou. Húlle beskou my duidelik nie as n be dreiging nie. Hierdie nuus het die amptenaar van die ambassade heeltemal koud ge laat. Ek gee nie om of jy vir president Obama gaan ontmoet nie. Jy gaan nie terug Amerika toe voordat hierdie ondersoek afgehandel is nie, het hy streng gesê. Die situasie sou dalk snaaks gewees het as my program nie vol was nie. My optredes in die goeie ou VSA was klaar gereël. Ek moes eenvoudig huis toe gaan. Ek was nie van plan om net daar te sit en wag totdat iemand besluit die Amerikaners sal veilig wees as Nick huis toe gaan nie. Ek het nog n hele paar minute met die amptenaar probeer redeneer, vir hom probeer verduidelik dat ek verpligtings het om na te kom, die name van belang- 14

3 Geloof in aksie rike mense genoem, en weer en weer beklemtoon dat ek personeel het wat op my staatmaak en weeskinders wat van my afhanklik is. Hy het iemand met n hoër rang gebel. Al wat hulle kan doen, is om die proses te probeer verhaas. Dit sal steeds ongeveer twee weke duur, het hy gesê. In daardie twee weke moes ek waarskynlik tientalle groepe mense toespreek, maar die amptenaar van die ambassade het geen simpatie daarmee gehad nie. Al wat ons in daardie stadium kon doen, was om terug te gaan hotel toe. Daar het ek paniekerig almal begin bel en gevra vir enige moontlike hulp en dat hulle sou bid. Ek het gekies om uit die krag te put van geloof wat tot dade oorgaan ge loof in aksie. Om maar net te sê Ek glo is nie genoeg nie. As jy n invloed op hierdie wêreld wil uitoefen, moet jy jou oortuigings en jou geloof tot aksie laat oorgaan. Toe ek in Meksiko gestrand was, het ek krag geput uit my geloof in die krag van gebed. Ek het ons span by my niewinsgewende organisasie, Life Without Limbs (LWL), in Kalifornië gebel en hulle gevra om n gebedsketting te begin. Dis tyd om verby al die amptenare in die bevelsorde op te beweeg tot by die Allerhoogste, het ek vir hulle gesê. Die personeel by LWL het dadelik begin oproepe maak en n stortvloed e-pos se, twiets en SMS e uitgestuur. Binne n uur was daar reeds 150 mense wat gebid het vir n vinnige oplossing vir my visum-struikelblok. Ek het self ook mense begin bel vriende en ondersteuners, mense wat dalk iewers in vloed kon uitoefen, familie, bure en voormalige klasmaats wat in staatsdepartemente van die VSA werk. Drie uur later het iemand van die ambassade in Meksiko my gebel. Ek kan dit nie glo nie, maar jy is van die ondersoek vrygestel, het die amptenaar vir my gesê. Die ondersoek is afgehandel. Jy kan jou nuwe visum môre-oggend kom haal. Dit, my vriende, is die krag van geloof in aksie. Dit kan berge verskuif, en dit kan vir Nick uit Meksiko kry. Leef in geloof Wanneer ek van plek tot plek reis, vra mense wat uitdagings in hulle lewe moet oorkom gereeld vir my raad en om vir hulle te bid. Dikwels weet hulle presies wat hulle moet doen, maar hulle is te bang om die kans te waag of die eerste tree te gee deur hulp te vra of op God te vertrou. Dalk moet jy ook op hierdie oomblik uitdagings aanpak wat jou hulpeloos, 15

4 ONSTUITBAAR bang, vasgevang, verlam en onseker laat voel. Miskien voel dit selfs vir jou dat jy niks kan doen nie. Ek verstaan. Ek was al self daar. Wanneer adolessente en jong volwassenes na my toe kom en vir my vertel dat hulle geboelie word, dat hulle verlore en alleen voel in die wêreld, of dat hulle bang is omdat hulle liggaamlik gestremd is, aan n siekte ly of selfvernie tigende gedagtes koester, weet ek presies hoe hulle voel. n Mens kan nie juis my liggaamlike uitdagings miskyk nie. Tog hoef mense maar net met my te begin gesels om te verstaan hoeveel vreugde ek ten spyte van my tekortkomings het. So dikwels vra hulle vir my hoe ek so positief kan bly en waar ek die krag vandaan kry om my gestremdheid te bowe te kom. Ek het altyd net een antwoord: Ek bid vir God se hulp en dan laat ek my geloof tot aksie oorgaan. Ek glo. Ek glo in sekere dinge waarvoor ek geen tasbare of sigbare bewyse het nie dinge wat ek nie kan sien, proe, aanraak, ruik of hoor nie. Bowenal glo ek in God. Al kan ek Hom nie sien of aan Hom raak nie, glo ek Hy het my met n doel geskep. Ek glo ook wanneer ek my geloof en my oortuigings tot dade laat oorgaan, plaas ek myself in n posisie waar God my kan seën. Sal ek altyd kry wat ék wil hê? Nee! Maar ek sal altyd kry wat Gód wil hê ek moet ontvang. Dieselfde is waar vir jou. Of jy nou n Christen is of nie, moet nooit dink om in iets te glo, is genoeg nie. Jy kan in jou drome glo, maar jy moet daadwerklik optree om jou drome waar te maak. Jy kan in jou talente glo en op jou vermoëns vertrou, maar as jy dit nie ontwikkel en gebruik nie, wat baat dit jou dan? Jy kan glo jy is n goeie mens wat vir ander omgee, maar as jy ander mense nie goed behandel en vir hulle sorg nie, waar is die bewyse dat jy n goeie mens is? Jy het n keuse. Jy kan glo, of jy kan nie glo nie. Ás jy glo wát jy ook al glo moet jy egter ook uitleef wat jy glo. As jy dit nie doen nie, wat is die nut van jou geloof dan? Jy moes dalk al baie uitdagings in jou beroep, jou verhoudings of jou gesondheid oorkom. Dalk is jy sleg behandel, mis handel of miskien is daar teen jou gediskrimineer. Al hierdie dinge wat mét jou gebeur het, sal bepaal hoe jy en jou lewe gaan wees as jy nie sélf tot aksie oorgaan en jouself definieer nie. Jy kan glo in jou talente. Jy kan glo jy het baie liefde om te gee. Jy kan glo jy kan jou siekte of gestremdheid te bowe kom. Maar hierdie geloof en oortuiging alleen gaan geen positiewe veranderings in jou lewe teweegbring nie. Jy moet jou geloof laat oorgaan tot dade. As jy glo jy kan jou lewe ten goede verander of n positiewe invloed op jou dorp of stad of wêreld uitoefen, gaan leef hierdie oortuigings uit. As 16

5 Geloof in aksie jy dink jy het n briljante idee vir n eie onderneming, moet jy jou tyd, geld en talente be lê om hierdie onderneming te vestig. Watter nut sal so n briljante idee immers hê as jy dit nie uitvoer nie? As jy besef iemand is die mens saam met wie jy die res van jou lewe wil deurbring, hoekom leef jy nie hierdie oortuiging uit nie? Wat het jy om te verloor? Geloof in aksie word beloon Om geloof en vaste oortuigings te hê, is wonderlik, maar jou lewe word gemeet aan wat jy dóén op grond van jou geloof en oortuigings. Jy kan n wonderlike lewe bou op die dinge wat jy glo en waarin jy glo. Ek het my lewe gebou op my oortuiging dat ek mense kan inspireer en aan hulle hoop kan gee wanneer hulle uitdagings in hulle lewe moet oorkom. Hierdie oortuiging is gewortel in my geloof in God. Ek glo dat Hy my op hierdie aarde geplaas het om ander mense lief te hê, te inspireer en te bemoedig, en veral om hulp te gee aan almal wat bereid is om Jesus Christus as hulle Here en Verlosser te aanvaar. Ek glo vas ek kan nie my plek in die hemel verdien nie, en deur my geloof het ek die gawe van die vergifnis van my sonde deur Christus Jesus aanvaar. Maar... daar is soveel meer aan die lewe as om net by die hemelpoort in te kom. Dit gaan ook daaroor om te sien hoe ander mense deur die krag van die Heilige Gees verander word, tydens hulle lewe op aarde n hegte verhouding met Jesus Christus bou en dan in die hemel beloon word. Om sonder arms en bene gebore te word, was nie God se manier om my te straf nie. Ek weet dit nou. Ek het besef hierdie gestremdheid kan in werklikheid my vermoë versterk om Hom te dien en sy doel met my as spreker en evangelis te bereik. Jy is dalk nou in die versoeking om te dink ek waag n groot ge loofsprong deur só te voel, want die meeste mense be skou my gebrek aan arms en bene as n geweldige beperking. Maar God het my gebrek aan arms en bene gebruik om mense nader aan my te trek, veral mense wat ook met n ge stremdheid moet saamleef, sodat ek hulle met my boodskappe van geloof, hoop en liefde kan inspireer en bemoedig. In die Bybel sê Jakobus ons dade, en nie ons woorde nie, is die bewys van ons geloof. In Jakobus 2:18 skryf hy: Maar iemand kan miskien sê: Die een het die geloof en die ander het die dade. Goed, wys dan vir my jou geloof wat sonder dade is, en ek sal jou my geloof wys uit my dade. Ek het mense al hoor sê ons dade is vir ons geloof en oortuigings wat ons liggaam vir ons gees is. Jou liggaam is jou gees se huis, die bewys dat 17

6 ONSTUITBAAR jy n gees telike faset het. Net so is jou dade die bewys van jou geloof en oortuigings. Jy moes al die Engelse frase walk the talk gehoor het. Jou familie, vriende, opvoeders, werkgewer, kollegas en kliënte verwag almal van jou om op te tree en te leef in ooreenstemming met die oortuigings wat jy sê jy het. As jy dit nie doen nie, sal hulle jou uitvang, nie waar nie? Ons portuurgroep beoordeel ons ook nie op grond van wat ons sê nie, maar op grond van wat ons doen. As jy sê jy is n goeie vrou en ma, sal jy soms jou gesin se belange bo jou eie moet stel. As jy glo jou doel in die lewe is om jou kunstalent met die wêreld te deel, sal jy beoordeel word volgens die kunswerke wat jy lewer, nie net op grond van die talent waarop jy aanspraak maak nie. Jy moet doen wat jy sê; anders sal jy nie geloofwaardig wees in die oë van ander mense nie. Jy sal ook nie in jou eie oë geloofwaardig wees nie, want jy behoort van jouself te verwag dat jou dade by jou woorde sal pas. As dit nie in ooreenstemming is met mekaar nie, sal jy nooit in harmonie leef en vervulling ervaar nie. As n Christen glo ek God sal uiteindelik die Regter wees oor hoe ons hier op aarde geleef het. Die Bybel leer ons dat Hy ons sal oordeel op grond van ons dade, en nie ons woorde nie. Openbaring 20:12 sê: Ek het die dooies, groot en klein, voor die troon sien staan, en die boeke is oopgemaak. Daar is ook n ander boek oopgemaak, dit is die boek van die lewe. Die dooies is toe geoordeel volgens wat daar in die boeke geskrywe staan oor alles wat hulle gedoen het. Ek leef my oortuigings uit deur die wêreld vol te reis en mense aan te moedig om vir mekaar en vir God lief te wees. Hierdie doelwit bring vir my vervulling. Ek glo werklik dit is hoekom ek geskep is. Wan neer jy jou oortuigings uitleef en jou geloof tot dade laat oorgaan, sal jy vervulling ervaar. Moet asseblief net nie moedeloos raak wanneer jy nie altyd vol vertroue in jou doelwit is en presies weet hoe om dit te bereik nie. Ek het gesukkel. Ek sal in die toekoms weer sukkel. Jy sal ook. Ek het al dikwels misluk en ek is allesbehalwe perfek. Ons dade is egter die vrug die uitkoms van n ware en diep oortuiging van die waarheid. En dit is die waarheid wat ons vrymaak, nie ons doelwit in die lewe nie. Ek het my doel in die lewe gevind omdat ek na die waarheid gesoek het. Dit is dikwels moeilik om in neerdrukkende omstandighede die doel daar van of die goeie daarin te vind, maar dit is nou maar eenmaal deel van die reis. Hoekom moet dit dan n reis wees? Hoekom kan n helikopter jou nie sommer net optel en jou tot by die wenstreep neem nie? Want deur die moeilike tye heen sal jy meer leer, meer groei in jou geloof en al hoe liewer word vir God en jou naaste. Dit is die reis van geloof wat 18

7 Geloof in aksie begin met liefde en eindig in liefde. Frederick Douglass, n Amerikaanse slaaf wat n sosiale aktivis geword het, het gesê: As daar geen stryd is nie, is daar geen vordering nie. Jou karakter word gevorm deur die uitdagings wat jy aanpak en oorkom. Jou moed neem toe wanneer jy jou vrese trotseer. Jou krag en jou geloof word gebou wanneer dit deur jou lewenservarings getoets word. My geloof in aksie Ek het herhaaldelik in my lewe ontdek dat wanneer ek God vir hulp vra en dan tot aksie oorgaan met die vaste wete dat Hy vir my sorg en my bewaar, daar geen rede is om bang te wees nie. My ouers het my hierdie waarheid geleer, hoofsaaklik deur hoe hulle self elke dag geleef het. Hulle is die wonderlikste voorbeeld van geloof in aksie wat ek nog ooit gesien het. Al het ek hierdie lewe ingekom sonder soos my ma altyd sê n paar stuk kies hier en daar, is ek op so oneindig baie maniere geseën. My ouers was altyd daar vir my. Hulle het my nie in watte toegedraai nie. Hulle het my gedissiplineer wanneer ek dit nodig gehad het en vir my die ruimte gegee om foute te maak. Bowenal was, en is, hulle vir my die wonderlikste rolmodelle. Ek was hulle eerste kind en baie beslis n verrassingspakkie. Ten spyte van al die swangerskapstoetse wat hy gedoen het, het my ma se dokter geen tekens opgetel dat ek sonder arms en bene in hier die wêreld sou inkom nie. My ma was n ervare verpleegster wat self honderde babas help verlos het. Sy was dus baie versigtig ty dens haar swangerskap en het alle nodige voorsorgmaatreëls getref. Ek is seker ek hoef nie vir julle te sê hoe sprakeloos en geskok sy en my pa was toe ek sonder arms en bene gebore is nie. Hulle is toegewyde Christene. My pa was in werklikheid n lekeprediker. My ouers het gebid vir leiding terwyl ek in die dae ná my geboorte aan talle toetse onderwerp is. Soos alle ander babas, is ook ek sonder n handleiding gebore, maar my ouers sou beslis n bietjie hulp en leiding verwelkom het. Hulle het geen ander ouers geken wat n kind sonder arms en bene moes grootmaak in n wêreld wat ontwerp is vir mense met al die nodige ledemate nie. Hulle was aanvanklik ontsteld, soos enige ander ma en pa sou wees. Woede, skuldgevoelens, vrees, terneergedruktheid, wanhoop hulle 19

8 ONSTUITBAAR emos ies het in die eerste week of twee met hulle weggehardloop. Baie trane is gestort. Hulle het gerou oor die volmaak gevormde kind wat hulle verwag het, maar toe nie ontvang het nie. Hulle het ook getreur omdat hulle gevrees het dat my lewe uiters moeilik sou wees. My ouers kon nie dink watter plan God vir so n seuntjie kon hê nie. En tog, toe hulle van die aanvanklike skok herstel het, het hulle besluit om hulle vertroue in God te plaas en hulle geloof tot dade te laat oorgaan. Hulle het nie meer probeer verstaan hoekom God vir hulle n kind soos ek gegee het nie. Hulle het hulle eerder aan sy plan oorgegee, wat dit ook al sou wees, en my toe na hulle beste vermoë grootgemaak, op die enigste manier wat hulle geken het: deur een dag op n slag al hulle liefde oor my uit te stort. Pasgemaak vir n spesifieke doel Toe my ouers al die mediese hulpbronne in Australië uitgeput het, het hulle vir my hulp in Kanada en die VSA begin soek... en op enige ander plek in die wêreld wat vir hulle hoop en inligting kon gee. Hulle kon nooit n volledige mediese verduideliking vir my toestand kry nie, al is daar baie teorieë vir hulle aangebied. My broer, Aaron, en my suster, Michelle, is n paar jaar later gebore, elkeen mét arms en bene. n Genetiese afwyking was dus skynbaar nie die probleem nie. Ná n rukkie het die hóékom van my bestaan egter vir my ouers baie minder belangrik begin word as die hóé van my oorlewing. Hoe sou hier die seun leer om sonder bene te beweeg? Hoe sou hy vir homself kon sorg? Hoe sou hy skool toe gaan? Hoe sou hy homself as volwassene kon onderhou? Ek, as baba, was natuurlik glad nie oor hierdie dinge bekommerd nie. Ek het geen idee gehad dat my liggaam nie n standaardmodel was nie. Ek het gedink mense staar na my omdat ek so n oulike seuntjie was. Ek het ook geglo ek is onvernietigbaar en onkeerbaar. My arme ouers kon skaars hulle vrees in toom hou terwyl ek myself soos n menslike boontjiesak van die bank af tot op die vloer, oor motorsitplekke en buite op die erf rondgeslinger het. Jy kan jou net voorstel hoe bekommerd hulle was toe hulle my die eerste keer betrap het waar ek met n skaatsplank teen n steil heuwel af gerol het. Kyk, Ma, geen hande nie! Ten spyte van hulle liefdevolle pogings om my van rolstoele en ander hulpmiddels te voorsien, het ek hardkoppig voortgegaan om my eie benadering tot beweeglikheid te ontwikkel. Die 20

9 Geloof in aksie vel op my voorkop het al hoe dikker geraak, soos n mens se voetsole, want ek wou opsluit myself van die grond af oplig deur my voorkop teen n muur, teen meubels of teen enige ander stilstaande voorwerp vas te druk en my lyf dan te wriemel totdat ek regop was. Tot die skok en afgryse van talle onskuldige omstanders, was ek ook geneig om sommer in swembaddens en mere te duik nadat ek ontdek het ek kan swem en op die water dryf deur n bietjie lug in my longe te hou terwyl ek met my een voetjie roei. Hierdie klein aanhangsel aan my lyf het baie handig te pas ge kom nadat hulle n operasie gedoen het om die twee tone, wat aan mekaar vas was, te skei. Dit het aan my die vermoë gegee om hulle met verstommende vaardigheid te beweeg. Toe selfone en skootrekenaars die wêreld ingekom het, kon ek my voet gebruik om te tik en SMS e te stuur, wat vir my natuurlik n groot seën is. Ek het uiteindelik geleer om te konsentreer op oplossings eerder as op pro bleme, op doen in plaas van kwaad raak. Ek het gevind wanneer ek eers regtig met iets begin, daar n sneeubaleffek aan die gang kom. My momentum neem toe en my vermoë om probleme op te los, verhoog. Hulle beweer die heelal beloon daadwerklike optrede, en dit was beslis al dikwels vir my waar. Dag ná dag het God sy planne vir my aan my geopenbaar. Jou vrese en kommer sal ook afneem as jy dit aan God oorgee en in geloof optree, na op lossings soek, momentum opbou en vertrou dat Hy vir jou die regte pad sal wys. Jy sal steeds uitdagings moet oorkom en frustrasies moet hanteer. Dit is im mers deel van die lewe. Maar wanneer jy jou geloof tot dade laat oorgaan, sal jy waarskynlik onkeerbaar wees. Jy sal hindernisse sien as ge leenthede om te leer en te groei. As ek eerlik moet wees, is ek nie altyd bly wanneer ek voor uitdagings te staan kom nie. Wanneer daar n nuwe uitdaging oor my pad kom, wil ek vir God vra: Het U dan nie al ge noeg vir my gegee om te hanteer nie? Maar keer op keer kon ek toepas wat ek reeds geleer het en as n beter mens anderkant die ervaring uitkom, hoe moeilik dit ook al was. Ek het al so baie van hierdie leerervarings in my lewe beleef dat ek nou al eintlik die superheld van die heelal moet wees. Soos jy jou kan indink, was die grootste hindernisse wat ek moes oorkom in my adolessensiejare. Dié tyd in die lewe wanneer ons almal probeer uitpluis wie ons is en waar ons inpas of nie inpas nie. Al het ek baie vriende gehad en was ek gewild op skool, was daar ook boe lies wat my geteister het. Meer as een keer is daar wrede aanmerkings 21

10 ONSTUITBAAR oor my ge maak. Ten spyte van my aangebore optimistiese lewensuitkyk en vas be ra den heid, het ek al hoe meer bewus geword van die feit dat ek nooit soos ander mense sal lyk nie, dat ek nooit die dinge sal kan doen wat mense met n normale liggaam kan doen nie. Hoe hard ek ook al probeer het om grappe oor my gebrek aan arms en bene te maak, het een gedagte by my bly spook: Ek gaan n las wees vir die mense wat vir my lief is omdat ek nie vir myself sal kan sorg nie. My ander groot vrees was dat ek nooit sou kon trou en kinders hê nie, want watter vrou sou tog n man wou hê wat haar nie eens kan vashou en beskerm nie, of wat nie hulle kinders kan vashou nie? As adolessent was ek aanhoudend bekommerd en my gedagtes het al hoe donkerder en swaarmoediger geraak. Ek kon geen rede sien hoekom God my geskep het om met hierdie gebrek en soveel eensaamheid saam te leef nie. Ek het gewonder of Hy my wou straf en of Hy ooit van my geweet het. Was ek n fout? Hoe kan die God wat vir al sy kinders lief is dan so wreed wees? Tussen die ouderdom van agt en tien het hierdie donker gedagtes in my tot wanhoop en selfvernietigende gedagtes gelei. Ek het dit oorweeg om selfmoord te pleeg. Ek het dit oorweeg om van n hoë lysie af te spring of myself in die bad te verdrink die een plek waar my ouers my sonder vrees gelos het omdat ek leer swem het. Toe ek tien jaar oud was, het ek uiteindelik wel in die bad probeer selfmoord pleeg. Ek het n paar keer omgerol en my gesig onder die water probeer hou, maar ek kon nie daarmee volhou nie. Ek het aanhou dink aan die smart en skuld gevoelens wat my ouers vir die res van hulle lewe met hulle sou saamdra as ek my lewe sou neem. Ek kon dit nie aan hulle doen nie. Op daardie allerlaagste laagtepunt in my lewe kon ek nie enige doel met my lewe sien nie. As ek myself nie sou kon onderhou nie en nie die liefde van n vrou waardig was nie, watter betekenis het my lewe dan gehad? My vrees was dat ek deur die lewe sou swerf, alleen en net n las vir my familie. My jeugdige wanhoop was gegrond op n gebrek aan geloof in myself, in my doel in die le we en in my Skepper. Ek kon nie die pad voor my sien nie; daarom het ek nie geglo dit is moontlik dat ek n betekenisvolle en vervullende lewe sou kon geniet nie. Omdat God my versoek vir n wonderwerk om vir my arms en bene te gee nie toegestaan het nie, het ek ook my geloof in Hom verloor. Jy het dalk deur n soortgelyke ervaring gegaan. Of dalk moet jy op hierdie oomblik n groot uitdaging hanteer. Indien wel, wil ek hê jy moet 22

11 Geloof in aksie verstaan hoe verkeerd ek was en hoe beperk my uitsig was omdat ek my geloof verloor het. Ek het vergeet God maak nie foute nie, en Hy het altyd n plan vir ons. In die jare wat gevolg het, is sy plan stadig maar seker aan my geopenbaar. My lewe het ontvou op maniere waarvan ek nie eens durf droom het nie. My ouers het my aangemoedig om uit te reik na my mede leerders en te vertrou dat die meeste my sou aanvaar. Toe ek dit begin doen het, het ek ontdek hulle word in werklikheid geïnspireer deur die stories oor hoe ek my gestremdheid oorwin. Sommige het selfs gedink ek is snaaks. Die feit dat hulle my aanvaar het, het my aangemoedig om met studente-organisasies en kerkgroepe te begin praat. Die positiewe reaksie op my optredes voor gehore het my oë laat oopgaan. Mettertyd het ek besef een van my doelwitte hier op aarde is om mense te motiveer om hulle uitdagings te oorkom en om hulle nader aan God te bring, as hulle bereid sou wees daartoe. Ek het in my eie waarde begin glo. My geloof in God het al hoe sterker geword hoe meer ek dit uitgeleef het. Toe ek my geloof tot dade laat oorgaan en n loopbaan as internasionale spreker en evangelis begin bou het, is ek beloon met n vreugdevolle en ongelooflik vervullende lewe wat my oor die hele wêreld heen neem en my miljoene mense laat ontmoet het en nou ook vir jóú! Geen bewyse nodig nie Ek en jy kan nie sien wat God vir ons beplan nie. Dit is hoekom jy nooit mag glo jou ergste vrese is jou lot in die lewe of dat jy nooit weer sal kan opstaan wanneer jy platgeslaan word nie. Jy moet glo in jouself, in jou doel in die lewe en in God se plan vir jou. Dan moet jy jou vrese en onsekerheid eenkant toe skuif en vertrou dat jy jou pad deur die lewe sal vind. Jy het dalk geen benul wat vir jou voorlê nie, maar dit is beter om jou lewe met moed te leef as om toe te laat dat die lewe oor jou loop. Wanneer jy glo, het jy nie bewyse nodig nie jy leef eenvoudig vanuit jou geloof. Jy hoef nie al die regte antwoorde te hê nie, net die regte vrae. Niemand weet wat die toekoms inhou nie. God se plan is in elk ge val meestal bo ons be grip en dikwels selfs buite ons verbeelding. As n tienjarige seun het ek nie een oomblik geglo dat God my binne die volgende tien jaar na die wê reld sou uitstuur om met miljoene mense te praat, hulle te inspireer en na Jesus Christus te lei nie. Ook het ek nie een oomblik gedink die liefde van my familie sou eendag geëwenaar en 23

12 ONSTUITBAAR selfs oortref word deur die liefde van die intelligente, gelowige, vreeslose en pragtige jong vrou wat onlangs my eggenote geword het nie. Daardie seun wat so wanhopig oor sy toekoms was, is vandag as man met vrede gevul. Ek weet wie ek is, en ek gee een tree op n slag met die wete dat God aan my kant is. My lewe loop oor van betekenis en liefde. Is my dae kommervry? Is elke dag met sonskyn en blomme geseën? Nee, ons almal weet die lewe werk nie so nie. Maar ek sê vir God dankie vir elke enkele oomblik wat Hy my gun op die pad wat Hy vir my beplan het. Ek en jy is hier met n rede. Ek het my doel in die lewe gevind, en jy kan my verhaal gebruik as die versekering en gerusstelling dat ook jou pad op jou wag. Glo en bereik Wanneer jy in die geloof aanvaar dat jy jou doel in die lewe sál vind en dan tree vir tree op die pad na ontdekking loop, sal jy net soos ek vind dat jou lewe baie wonderliker is as wat jy ooit kon droom. Ek sal byvoorbeeld nooit die wonderwerk beleef van arms en bene te hê nie, maar ek het al soveel keer gesien dat ek vir iemand anders n wonderwerk kan wees. Deur my ervarings, selfs deur die wanhoop wat tot my selfmoordpoging gelei het, kan ek my met ander se worsteling vereenselwig. Ek kan die wonderwerk wees wat jou oë laat oopgaan, wat jou inspireer, wat moed in jou hart vestig, wat jou verseker dat iemand jou liefhet en wat jou dan uitstuur om jou doel te gaan soek en dit te bereik. Liefde laat geloof oorgaan tot aksie Geloof in aksie kom neer op liefde. Ek is so lief vir jou en gee so baie vir jou om dat ek jou dien en jou help en na jou luister om jou te inspireer en aan te moedig. Dit kom altyd terug na liefde toe. Ons het die mag om sonder grense lief te hê en ons moet hierdie liefde aktiveer, nie net om ons doel te bereik nie, maar ook om ons rol te vervul om uiteindelik te kan sien hoe die hele wêreld vrede ervaar en alle mense vervulling in hulle lewe smaak. As jou reis met liefde begin en in liefde eindig, wil ek deel van die Godgegewe liefde wees wat jou deurdra. Die apostel Paulus het gesê: Al praat ek die tale van mense en engele, maar ek het geen liefde nie, het ek n stuk klinkende metaal, n galmende simbaal geword. Al het ek al die geloof om berge te versit, maar ek het geen liefde nie, dan is ek niks (1 Kor 13:1-2). 24

13 Geloof in aksie In n wêreld wat dikwels ongevoelig en wreed kan wees, is ons geneig om te vergeet dat God ons liefhet. Hy het sy Seun gestuur om die prys vir ons sonde te betaal deur vir ons te sterf. Hy is altyd daar vir ons. Wan neer jy weet hoe sterk en goed God is, sal jy net een begeerte hê: om Hom en die mense rondom jou lief te hê. Tog sal jy dit soms vergeet. Ek weet ek het al. Maar ek het gevind dat wanneer ek nie God se plan vir my ver staan nie; wanneer ek regtig glad nie weet wat ek moet doen om sy doel vir my te bereik nie, Hy iemand oor my pad stuur of n situasie skep om my doel aan my te openbaar of om my te toets om te kyk of ek sal uitleef wat ek met my mond verkondig. My ervaring met Felipe Camiroaga is een van die mees onlangse en aangrypendste voorbeelde hiervan. Felipe was baie jare lank die mede-aanbieder van n TV-geselsprogram in Chili wat net so gewild daar is soos The Oprah Winfrey Show in die VSA. Hy en Carolina de Moras was die aanbieders van Buenos Dias a Todos wat bete ken Goeiemôre, almal Chili se TV-geselsprogram wat al die langste op die lug is. Hierdie program word die hoogste gegradeer op TVN, Chili se TV- netwerk in staatsbesit. Ek is in September 2011 tydens my tweede besoek aan Chili genooi om as n gas op hulle program te verskyn. Die onderhoud was veronderstel om 20 minute te duur, wat reeds n lang tyd vir n spesiale insetsel is, veral wanneer die hulp van n tolk nodig is. Tog het my onderhoud met Felipe en Carolina op die ou end 40 minute geduur, wat byna ongehoord is vir n geselsprogram soos daardie. Wat vanuit my perspektief ge sien selfs nog beter was, was dat die aanbieders my toegelaat het om lank te praat oor wat my geloof vir my beteken en hoe ek my geloof in dade omskakel deur as evangelis en motiveringspreker die wêreld vol te reis. Dit het gelyk of veral Felipe baie in my boodskap belangstel, wat my verbaas het. Ek het hom nie goed geken nie, maar ek het geweet van sy reputasie as Chili se mees gesogte vrygesel n man wie se liefdeslewe al lank die gewildste onderwerp in die media was. Baie mense het Felipe skynbaar bloot as n TV-ster beskou, maar tydens ons onderhoud het hy vir my n paar ernstige vrae oor my geloof gevra. Hy het my byvoorbeeld gevra hoe ek God leer ken het. Ek het vir hom gesê dit verg geloof, wat die daad is om te glo in iets waarvoor daar geen tasbare bewyse is nie. Ek het gepraat oor my oortuiging dat Jesus die pad na die hemel en die ewige lewe is. Ek het ook aan Carolina en Felipe en hulle TV-gehoor bely dat ek n gulsige mens is: 90 jaar op hierdie aarde 25

14 ONSTUITBAAR sal nie lank genoeg wees vir my nie; ek wil ook vir ewig in die hemel leef. Maar daar is een ding beter as om hemel toe te gaan, het ek bygevoeg, en dit is om minstens een ander mens te oortuig om saam met my te gaan. Dit is hoekom ek sterk staan in my geloof. Ek het n paar skoene in my kas omdat ek in wonderwerke glo, maar daar is geen groter wonderwerk as om te sien hoe iemand in God begin glo nie. Bid vir geloof, en God sal jou een dag op n slag help. Terwyl ek gepraat het, het n vlaag dankbaarheid oor my gespoel. Ek was dankbaar vir die geleentheid om so openlik en so lank op Felipe se TV-program oor my geloof te kon praat. Ek het ook opgelet dat Felipe skynbaar emosioneel geraak is deur my woorde. Daar was trane in sy oë. Ook Carolina het aandagtig na my geluister. Ek is n evangelis. Daarom het ek hulle belangstelling aangegryp as n ge leent heid om aan te hou praat. Toe hulle my vra of daar grense aan my ge loof is, het ek hulle met hierdie woorde geantwoord: Al kan ek nie sê alles is moontlik nie, is daar geen perke aan die blydskap en vrede binne-in my nie, ongeag wat met my gebeur. Ek wens ek kon vir mense sê dat wanneer hulle vir God lief is alles reg sal uitwerk. Die waarheid is dat mense wat glo steeds swaarkry. Hulle word siek, beland in finansiële krisisse en moet verbreekte verhoudings en die verlies van geliefdes verwerk. Daar gebeur elke dag tragedies in ons lewe, en ek glo ons is veronderstel om daaruit te leer. My hoop is dat wanneer mense wat in pyn is, sien dat ek vreugde in my lewe ervaar, hulle sal dink: As Nick sonder arms en bene dankbaar is, sal ek net vir vandag dankbaar wees, en ek sal my bes doen. Ek het vir Carolina en Felipe vertel dat ek n paar maande vroeër deur n beproewende tyd is (ek vertel later in die boek meer hiervan). Ek weet altyd God is by my, maar soms verwar Hy my. Die lewe is moeilik wanneer jy deur n diep vallei moet gaan. Ek hou egter altyd aan hierdie waarheid vas: In hierdie vallei gaan ek iets leer wat ek andersins nie sou geleer het nie, en ek is vandag wie ek is weens alles waardeur ek al moes gaan, het ek vir hulle gesê. Ook jy het waarskynlik al gevoel die gebeure in jou lewe oorweldig jou. Heel moont lik was jy al verward oor hoe op aarde iets deel van God se plan vir jou kon wees. Soos ek daardie dag vir die TV-aanbieders gesê het, ís dit moont lik om deur die heel donkerste tye te kom as jy een tree op n slag in geloof gee. As jy glo en weet elke dag, elke asemteug, elke oomblik is n geskenk van God en jy die hele tyd vir Hom dankie sê daarvoor. Die grootste gevaar is om te dink jy het God nie nodig nie, het ek gesê. 26

15 Geloof in aksie Die hele tyd terwyl ek gepraat het, was ek verwonderd oor die feit dat niemand vir daardie twee aanbieders n teken gegee het om my kort te knip, vir my dankie te sê en my huis toe te stuur nie. In een stadium het Felipe n sokkerbal opgetel en my gevra om my wêreld gehalte sokkervaardighede te demonstreer, wat, soos jy jou kan indink, redelik beperk is tot kophoue en klein kaphoue. Tot my verbasing het hulle my hele musiekvideo gewys, wat toe so pas vry gestel was. Toe die einde van hulle program uiteindelik aanbreek, was ek so dank baar vir al die tyd wat hulle my gegun het dat ek vyf minute lank vir Felipe en Carolina en al hulle kykers dankie gesê het. Toe het ek vir hulle gebid en die Heilige Gees gevra om oor hulle neer te daal, hulle harte aan te raak en vir hulle krag en vrede te gee, asook die vertroosting om te weet God is lief vir hulle, het n plan vir hulle en sal altyd by hulle wees. Ek het vir Jesus gevra om ons almal te help om in Hom te glo. Die hele tyd het ek gewag vir iemand om op die stel te kom en my met n haak uit my stoel weg te pluk, maar dit het nooit gebeur nie. Ek het daardie dag regtig so baie lugtyd ontvang dat ek begin wonder het of my ouers, my niggies en nefies en ander ondersteuners nie in die geheim die ateljee ingeneem, op die regisseurstoel gaan sit en beheer van die kameras oorgeneem het nie. Later het ek uitgevind die program se regisseur is n toegewyde Christen en n groot aanhanger van my. Hy het vir sy span gesê hulle moet net die kameras laat aanhou rol. Die man was ná die tyd in trane en hy het my hartlik bedank. Hulle het later vir ons laat weet hulle het nog nooit so baie onmiddellike en positiewe terugvoer ontvang van mense wat vir TVN dankie gesê het dat hulle my die kans gegee het om my storie te vertel nie. Gelei deur geloof My verskyning op Felipe en Carolina se oggendgeselsprogram was so n wonderlike ervaring dat ek steeds in vervoering was toe ons daardie middag terug was by die hotel. Ek was so opgewonde en het musiek aangesit terwyl ek op die internet rondgeswerf het. Skielik het die telefoon in die hotelkamer gelui. Dit was die tolk wat ons tydens die TV-program ge help het. Sy het gesê daar was n ongeluk en ek moet dadelik na die TV-nuus kyk. n Dringende nuusflits het verskyn... en hulle het n foto gewys van Felipe en die toneel van n vliegtuigongeluk. Ek het genoeg Spaans verstaan om te weet die ongeluk het op n afgeleë eiland plaasgevind. Tot my ontsteltenis was Felipe een van die 21 passasiers aan boord, 27

16 ONSTUITBAAR saam met verskeie ander TVN-personeellede. Soek- en reddingspanne is dadelik uitgestuur. Die ongeluk het by die Juan Fernández-eilande gebeur, honderde kilometers van Chili se kus af. Die berigte was dus maar vaag. Niemand het nog geweet of daar enige oorlewendes was nie. Felipe was een van vyf TVN-werknemers wat na die eilande toe is om n in setsel te skiet oor n heropbouprogram nadat n aardbewing en tsunami die eilande se hoofstad in Februarie 2010 verwoes het. Die nuusverslaggewers het gesê Chili se lugmagvliegtuig waarmee hulle gevlieg het, het twee pogings aangewend om in die onstuimige weer te land voordat dit geval het. Bagasie en stukke van die vliegtuig is in die see naby die eiland se landingstrook gevind. Terwyl ek na die uitsending oor die ongeluk en verslae oor die reddingspo gings gekyk het, het ek skoon naar gevoel. Ek het Felipe skaars n paar uur vroeër leer ken, en tog het ek besef dat hy diep geraak is deur ons gesprek oor geloof. Dit het gelyk of hy diep getref is toe ek gesê het ek is gulsig op soek na meer as n lang lewe op hierdie aarde; dat ek n oorweldigende begeerte na die ewige lewe by God het. Die aard van sy vrae en die konsentrasie op sy gesig sowel as sy emosionele reaksie, het by my die indruk geskep dat hierdie man op soek was na n pad wat hom na n meer geestelike lewe sou lei. Al waaraan ek kon dink, was Felipe en die ander op daardie vliegtuig en die swaarkry wat vir hulle families en geliefdes voorgelê het. Ek het onophoudelik vir hulle gebid. Dit was vir my moeilik om op enigiets anders te konsentreer, maar ek is maande vroeër al gevra om die volgende aand mense toe te spreek. Ek het dus voorbereiding gehad om te doen, ten spyte van die tragedie wat besig was om te ontvou. Die media het my verskyning op daardie geselsprogram Felipe se laaste on derhoud begin noem, en al die kanale het dit weer en weer ge wys wanneer hulle nie berigte oor die vrugtelose reddingsoperasie uitgesaai het nie. Die ure het verbygesleep sonder enige woord oor oorlewendes. Eers het hulle net puin gevind, en toe het ons gehoor van n paar liggame wat een vir een gevind maar nog nie geïdentifiseer is nie. Later daardie middag het n uitvoerende amptenaar van TVN my gebel en gevra of ek sou terugkom na hulle ateljee toe om regstreeks oor die TV te bid vir almal wat in die vliegongeluk was asook vir hulle families, vriende en kollegas. Ek het ingestem, maar gewonder hoe ek aan al daardie mense hoop sou kon bied en tog ruimte vir smart en rou kon laat. Ons het steeds nie gehoor of daar enige oorlewendes was of selfs of al die passasiers gevind is nie. Terwyl ek oor TVN gebid het, het ek vertel 28

17 Geloof in aksie dat toe ek die eerste keer die nuus van die ongeluk gehoor het, ek vir ie mand gesê het: Dank die Vader daar is n hemel. Ek het so jammer gevoel vir dié wat dalk in die ongeluk gesterf het of wat beseer is, maar ek het my troos gevind in die oortuiging dat hulle vrede en God se liefde in die volgende lewe sal vind. Die hemel is regtig en God is regtig. Daarom moet ons seker maak ons lewe saam met Hom is regtig, het ek in my boodskap gesê. Ons sal deur hierdie tragedie kom op dieselfde manier as wat my ouers my leer leef het: een dag op n slag met Christus aan my sy. Sy plan geopenbaar Toe ek klaar gepraat en gebid het, het die bestuur van TVN my gevra om ook met hulle personeel bestaande uit byna 300 mense te praat. Ek moes al my wils krag inspan om my emosies onder beheer te hou voor daardie groep mense wat in rou gedompel was en gevrees het dat hulle hul kollegas in die ongeluk verloor het. My emosies het my later oorweldig, veral toe die vrou wat tydens Felipe en Carolina se program vir my getolk het na my toe gekom, my vasgehou en begin huil het. Sy was baie ontsteld, want vir haar was Felipe n rolmodel. Sy het hom bewonder. Nadat ek haar getroos en saam met haar gebid het, het n TVN-regisseur my eenkant toe geneem. Nick, ek wil hê jy moet weet wat ná gister se geselsprogram met Felipe gebeur het, het hy gesê. Ek is onkant gevang, want dit het gelyk of hy in daardie somber atmosfeer opgewonde was, maar toe hy my eers sy storie begin vertel, het ek verstaan hoekom hy so bly was. Hierdie regi s- seur was die Christen wat die vorige dag my insetsel op die program beheer en my toegelaat het om twee keer langer te praat as wat geskeduleer was. Hy het aan my bevestig dat ek Fe lipe die vorige dag reg opgesom het. Felipe was al baie lank op n geestelike soek tog om sy pad na God te probeer vind. Die regisseur het gesê hy het dikwels met Felipe oor sy geloof gepraat in die hoop om hom na die Here te lei. Felipe het al hoe nader daaraan beweeg om Jesus as sy Verlosser te aanvaar, maar nog nie die verbintenis gemaak nie. Die man het lank gelede vir Felipe gesê hy hoop om eendag n voltydse prediker te word sodat hy aan die behoeftige mense in Chili die evangelie kon bring. Ná my verskyning op die program het Felipe vir hom gesê hy kan uiteindelik die waarde van so n beroepsverandering insien. Laastens het die regisseur vir my gesê ek het Felipe dalk gehelp om 29

18 ONSTUITBAAR een tree na der aan God te gee, skaars ure voordat die vliegtuig geval het. Toe ek dit hoor, het ek vir God dankie gesê dat Hy weereens sy plan aan my geopenbaar het. Dit het my nederig laat voel om te dink ek kon n in strument in sy hande wees tot voordeel van ander. Geleenthede aangegryp Later daardie aand, toe ek nog maar n paar minute lank besig was met my optrede voor mense by die Movistar Arena in Santiago, het n jong vrou tot op die verhoog gestap en in my oor gefluister dat die regering so pas amptelik aangekondig het dat die bemanning en al 21 passasiers op die vliegtuig waarop ook Felipe was, in die ongeluk gesterf het. Gebeure soos hierdie kan vir ons so onregverdig lyk. Wanneer jy jou balans in die lewe verloor weens die dood van n vriend of n geliefde, n siekte, n ver breekte verhouding of n finansiële krisis, moenie vir God blameer nie. Kies eerder om te glo. Weet dat Hy jou sal vertroos met sy vreugde, vrede, krag en lief de. Ek het gerou oor die lewensverlies en my hart het uitgegaan na die families van almal wat in die ongeluk gesterf het. Tog was ek dankbaar dat my getuienis en reaksie op Felipe se vrae tydens ons onderhoud hom dalk gehelp het om n paar treë nader te kom aan sy pad na ewige verlos sing. Toe ek die nuus ontvang dat daar geen oorlewendes in die vliegtuigongeluk was nie, het ek my boodskap onderbreek en die nuus met my gehoor gedeel. Mans en vroue het mekaar vertroos. Baie het saggies gesnik teen die skouer van die een langs hulle. Ek het almal gevra om saam met my te bid vir die slagoffers se families en vriende, vir die mense by TVN en vir die hele Chili, wat in die afgelope jare soveel tragedies beleef het hierdie vliegtuigongeluk, talle aardbewings en die groot mynramp tydens my eerste besoek aan daardie pragtige land net n jaar vroeër, n ramp waar in 33 mynwerkers vasgekeer was. Daarna het ek vir die mense vertel van die wonderlike onderhoud wat ek net die vorige dag met Felipe en Carolina gevoer het. Ek het met hulle gedeel hoe goedgunstig TVN was deur die duur van die onderhoud van 20 na 40 minute te verleng. En toe het ek gesê: Ek het nie geweet die eerste keer dat ek vir Felipe ontmoet, sou ook die laaste keer wees nie. Dit was n bittersoet gedagte. Bitter omdat ek en Felipe daardie dag n band gevorm en ek daarna uitgesien het om eendag weer met hom oor my geloof te praat. Nou sal ek nooit daardie geleentheid hê nie. En tog lê die soet van die gedagte in die feit dat ek nie daardie allerbelangrikste 30

19 Geloof in aksie geleentheid saam met Felipe misgeloop het nie. Ek is n man van geloof, en ek het in geloof opgetree deur my geloof te verkondig en my oortuigings met Felipe te deel toe hy vir my vrae gevra het. Ek het nie een oom blik gehuiwer nie. Ek glo my doelwit is om soveel mense moontlik na God toe te lei. Daarom het ek daardie dag volgens my doelwit geleef. Ek is spyt dat Felipe en die ander mense wat op daardie vliegtuig was nie meer met ons is nie, maar ek is nie spyt oor my ontmoeting en gesprek met die TV-aanbieder nie. Eintlik voel ek geseën omdat God vir my die kans gegee het om my geloof met hom te deel. Jy behoort nooit n geleentheid te laat verbygaan om jou geloof of oor tui gings uit te leef nie, want jy kan die heel laaste mens wees wat n invloed op iemand anders uitoefen, wat vir hulle moed gee, of wat hulle inspireer. Nie een van ons weet wanneer ons tyd gaan aanbreek om van hierdie lewe na die volgende oor te gaan nie. Dit is hoekom jy moet vasstel wat jou doelwit in die lewe is. Neem jou besluit hieroor op grond van die feite wat jy het én op grond van wat jy glo. Leef dan só dat jy jou doelwit volgens jou oortuigings bereik. Jy sal nooit spyt wees dat jy gekies het om só te leef nie. Ek het my geloof en oortuigings voor hulle miljoene kykers met Fe li pe en Carolina gedeel. Ek het vir hulle vertel presies hoe ek voel en hoekom ek so voel. Ek het erken ek is nie altyd sterk nie en dat ek soms twyfel en verward raak. My geloof is sterk, maar dit bly moeilik om altyd duidelik te sien dat daar n perfekte doel met alles is. Maar om hierdie reis aan te pak en te glo jy reis nie alleen nie, is waartoe ek ander mense probeer inspireer. Ek is nie spyt dat ek my geloof openbaar en verkondig nie. Jy be hoort die selfde te doen, watter doelwit jy ook al wil bereik. Wanneer jy jou ge loof en oortuigings tot dade laat oorgaan, ontdek jy immers die lewe waarvoor jy geskep is. 31