HOOFSTUK 1 SAMUEL SE OOR

Transcription

1

2 HOOFSTUK 1 SAMUEL SE OOR E k het in n Christelike huis grootgeword en na n Christelike skool gegaan, iets wat weliswaar sy voordele en nadele ge had het. As n volwassene wat dit vandag waardeer dat ek n ste wige geestelike fondament gekry het, het ek selfs groter waardering vir een van die duidelike pluspunte: Elke dag voor pouse aan breek, moes ek en my klasmaats sit en luister terwyl ons onderwyseres vir ons n kort Bybelstorie voorlees. Hoe beter ons geluister het, hoe vinniger het sy gelees en hoe vinniger sy gelees het, hoe gouer sou ons op die bofbalveld kon wees. Met hierdie motivering het ek elke dag met gespitste ore geluister. Op een so n dag, toe ek in graad twee in daardie skool in Kalamazoo, Michigan, was, het my onderwyseres n verhaal uit die Ou Testament gelees oor n man genaamd Eli n ouer wer ker in die tempel en n jong seun genaamd Samuel, vir wie hy as mentor opgetree het. Soos die verhaal lui, het Samuel een aand toe hy al in die bed was, gedink hy hoor hoe Eli hom roep. Hy het opgestaan, haastig geloop na waar Eli gelê het en gesê: Hier is ek, want u het my geroep (1 Sam. 3:5). Eli het na die jong Samuel gekyk met verwarring wat sy voorkop geplooi het. Ek het nie geroep nie, het Eli gesê. Gaan lê maar weer (1 Sam. 3:5). 19

3 Gebed... n kragtige fluistering Samuel het natuurlik so gemaak. Maar oomblikke later het hy weer sy naam gehoor. Samuel! het die stem geroep. Samuel het opgestaan, hom weer na Eli toe gehaas en gesê: Hier is ek, want u het my geroep. Weer het Eli vir die seun gesê dat hy dit mis gehad het. Weer het Samuel teruggegaan bed toe. Toe dit die derde keer gebeur, het die ou man uiteindelik besef wat aan die gebeur was. Toe sê hy vir Samuel: Gaan lê en as iemand jou weer roep, sê jy: Praat, Here, u dienaar luister! (1 Sam. 3:9). En so, sê die Bybel, Samuel het toe gegaan en op sy slaapplek gaan lê (1 Sam. 3:9), waar hy kort daarna weer n keer sy naam gehoor het. Samuel! Samuel! het die Here geroep, waarop Samuel soos afgespreek geantwoord het: Praat, Here, u dienaar luister! (1 Sam. 3:10). Die boodskap wat die Here toe vir die jong Samuel gegee het, was n profetiese belofte wat n radikale uitwerking op n hele volk sou hê. Maar dit was nie die inhoud van die boodskap wat my getref het daar waar ek in my houtbankie in die laerskool gesit het nie. Wat my getref het, was die feit dat die inhoud deur die ore en mond van n klein seuntjie oorgedra is! Die klok vir die middagpouse het gelui. Juffrou Van Soelen het opgestaan en my maats het op die klaskamer se enkele deur afgestorm. Ek was gewoonlik die eerste kind op die veld, besig om spanne te kies en posisies te vul en oor die algemeen die dag se speletjies te organiseer. Maar nie daardie dag nie. Daardie dag het ek vasgenael op my bank bly sit. Die verhaal wat sy voorgelees het, het my getref om redes wat ek nie ten volle verstaan het nie. Toe almal uit die klaskamer was en net ek en juffrou Van Soe len oorgebly het, het ek stadig uit my bank opgestaan, my hande diep in my broeksakke gesteek en na die juffrou toe geloop. Wat is dit, Billy? het sy gevra en waarskynlik die ergste gevrees, as n mens in ag neem dat dit pouse was en ek nog steeds in die klaskamer was. Juffrou Van Soelen, het ek gesê en gevoel hoe my keel toe trek, praat die Here nog stééds met klein seuntjies? Sy het geglimlag en verlig gesug. Sy het haar hande op my 20

4 SAMUEL SE OOR skouertjies gesit en my reguit in die oë gekyk. O ja, Billy, het sy gesê. Hy doen dit vir seker. En as jy leer om jouself stil te laat word en te luister, sal Hy selfs met jou praat. Ek is séker daarvan. Ek het die verligting in my voel opwel toe ek vir die eerste keer in my sewe lewensjare daaraan gedink het dat die Christelike geloof miskien iets meer was as antieke reëls, formuliere en ander stywe maniere. Dalk het die Here regtig gepraat. En dalk sal Hy met my wil praat. Tevrede met haar antwoord, het ek omgedraai om uit te gaan bofbalveld toe. Billy, het juffrou Van Soelen agter my aan geroep, ek het iets vir jou. Sy het haar hand in die boonste laai van haar lessenaar gesteek. Om die een of ander rede het ek hierdie gediggie hier gehou, maar ek dink jy moet dit nou kry. Dit kan jou dalk help, as ons dink aan waaroor ons twee vandag gepraat het. Sy het n opgevoude stukkie papier in my hand gedruk, en my met n kopknik laat gaan. Toe ek daardie aand my slaapklere aantrek, het my gedagtes aanhou terugkeer na die idee dat die Here eendag dalk met my sal praat. Ek het in my skoolbroek se sakke gekrap en op die stukkie papier afgekom wat juffrou Van Soelen vir my gegee het. Ek het dit oopgevou, die plooie gladgestryk en ontdek dit is n gediggie woorde wat praat van om Samuel se ore te hê om God te kan hoor, elke liewe dag. Ek het die gediggie gelees en weer gelees. Ek het dit die derde keer gelees, en toe gedink ek kon dit net so wel memoriseer. Wat ek gedoen het. Voor die volgende dag se middagpouse het juffrou Van Soelen n Bybelverhaal gelees wat absoluut niks vir my beteken het nie. Ek het voorgegee dat ek aandagtig luister, want ek het geweet dit sou help dat ek gouer kon gaan bofbal speel, en toe die klok uiteindelik die tyd aankondig, het ek uit my bank opgevlieg en op die deur afgepyl. Nie so haastig nie, Billy, het juffrou Van Soelen se sangerige stem opgeklink. Ek het gevoel hoe sy my hempskraag in haar greep kry. Terwyl my maats aan weerskante van my by die deur uitpeul vir pouse, vra juffrou Van Soelen vir my: Wat het jy ge- 21

5 Gebed... n kragtige fluistering dink van die gediggie wat ek vir jou gegee het? Ek het baie daarvan gehou. Jy bedoel jy het dit regtig gelees? het sy gevra. Ek het dit uit my kop uit geleer, het ek met n ernstige gesig en n skouerophaling gesê. Het jy régtig? Sy was heeltemal uit die veld geslaan. Ja, regtig, het ek geantwoord. Sy het my uitgedaag. Kan jy dit vir my opsê? Ek het die uitdaging aanvaar. Oh! give me Samuel s ear, het ek begin, an open ear, O Lord, alive and quick to hear each whisper of Thy Word; like him to answer to Thy call, and to obey Thee first of all. Toe ek dit klaar opgesê het, het dit gelyk of juffrou Van Soelen op die plek flou gaan neerslaan. Toe n trotse glimlag oor haar gesig begin straal, het ek weer daardie twee hande op my klein lyfie gevoel: Hou jy maar net aan om na die Here te luister, Billy, het sy gesê, en ek glo Hy sal jou lewe op n baie spesiale manier gebruik. Ná hierdie ondervinding het ek probeer om te luister vir God se fluisteringe. Ek het dit nie goed genoeg of dikwels genoeg gedoen nie, maar namate ek die pad van my jong lewe gestap het en voor al die reg-of-verkeerd-keuses te staan gekom het waarvoor alle adolessente seuns te staan kom, sou ek van tyd tot tyd daardie rymende refrein onthou. Oh! give me Samuel s ear An open ear, O Lord, Alive and quick to hear Each whisper of Thy Word; Like him to answer to Thy call And to obey Thee first of all. 1 Elke keer as die smeking vir Samuel se oor deur my gedagtes gedwaal het, was dit asof ek kon hoor hoe God my aanspoor of 22

6 SAMUEL SE OOR minstens in die mate dat ek God op daardie stadium verstaan het. Ek sou by die kruispaaie gemerk ja en nee staan en gewaarword hoe Hy sê: Ek staan agter jou, Billy! Doen wat moreel reg is hier; jy sal nooit spyt wees oor jou ja nie. Dit behoort my nie te verbaas het nie dat God se pad die beste sou blyk te wees nie. Maar elke keer as ek die regte ding doen en die goeie gevoelens beleef wat dit altyd meebring, sou ek hemelwaarts kyk, my kop skud en dink: Here, U was weereens reg! Namate ek grootgeword het in die tienerweergawe van myself, het daar ook n onversadigbare hunkering na avontuur binne-in my ge groei. My pa het reeds toe ek nog klein was my sensasiesoekende temperament raakgesien, en hy het geweet as hy nie iets gaan doen om al daardie energie in n positiewe rigting te kanaliseer nie, ek waarskynlik op die ou end my lewe heeltemal sou ruïneer. Ek was nog nie eers tien jaar oud nie, toe het hy my stokalleen op die trein gesit die hele pad oor die land na Aspen in Colorado. Hy wou klaarblyklik hê ek moes leer ski, wat nogal lekker sou ge wees het as hy self ook op die reis was om my te leer. Die ware doel, sou ek later vermoed, was om te leer hoe om my weg te vind in die groot wêreld om my. En dit was presies wat ek sou doen. Toe ek 16 was, het my weliswaar eksentrieke pa eendag na werk by die huis gekom en aangekondig: Billy, ek dink jy moet nog méér van die wêreld sien. Dit was in die middel van die skool jaar, n feit wat ek seker is deur die ongelowige uitdrukking op my gesig oorgedra is. My pa het dit gesien, gegrinnik en gesê: Vanselfsprekend moet jy nooit toelaat dat skool inmeng met jou opvoeding nie. Dit was beslis nie iets wat ons wou hê nie. Die volgende week het ek op die vliegtuig geklim op pad Europa toe. Vir n volle agt weke het ek weereens stokalleen van Skandinawië na die Midde-Ooste gereis, en toe afgesit na Nai robi, Kenia. Ek het geen benul gehad wat om te doen toe ek in Nairobi aankom nie, en besluit om n ent te gaan stap. Dit was n besluit waaroor ek na slegs n paar minute diep en bitterlik spyt was. Ek het met n besige grondpad langs geloop en toe ek om die eerste draai kom, het ek van aangesig tot aangesig te staan gekom voor n vlak 23

7 Gebed... n kragtige fluistering van menslike lyding wat ek nie geweet het bestaan nie. Ek het in die straat af gekyk en talle mense gesien wat teen vervalle geboue gestaan en leun het. Die uitwerking van siekte en wanvoeding was oral duidelik; ek het die stank uit die oop slote ingeasem; ek het die mufheid, die bedompigheid van die lug gevoel, en ek het geweet ek sou nooit weer dieselfde wees nie. Soos ek my weg gevind het óm n ry uitgeteerde, neergeslane gesigte, het my maag begin ruk. Ek s n Hollandse kind uit Ka lama zoo, Michigan, het ek gedink. Wat op aarde maak ek hiér? Toe ek om die volgende hoek loop, het ek n seun van omtrent my eie ouderdom gesien. Die melaatsheid wat hierdie deel van die stad gefolter het, het ook sy weg tot by hierdie kind gevind. Die onderste deel van sy arm was af, en op die stompie van sy boarm het hy n klein blikbekertjie neergesit. Ons oë het ontmoet, en hy het n enkele woord geuiter. Pennie? Ek het my hande in my sakke gesteek, maar ontdek dat ek niks gehad het vir so n situasie nie. My vingers het om die stywe, geronde hoeke van my pa se American Express-kaart gevou iets wat vir hierdie kind van geen nut was nie en toe om n pak reisigerstjeks om n toegevoude vliegkaartjie vir wat ook al my volgende bestemming sou wees. Jammer, het ek gemompel, en hom my leë hande gewys. Verleë het ek my vinnig uit die voete gemaak. Toe ek veilig buite sig van die jong man was, het ek so vinnig as wat my bene my kon dra, teruggehardloop hotel toe. Ek het by my kamer ingestorm, my sakke leeggemaak, op my knieë neergeval en my gesig teen die mat vasgedruk. Ek het begin bid, hoewel ek maar min van n verhouding gehad het met die Een tot wie ek gebid het en geen idee gehad wat om te sê nie. Al wat ek geweet het, was dat ek nog nooit tevore sulke lyding gesien het as wat ek daardie dag in die strate gesien het nie, en die enigste persoon aan wie ek kon dink wat sou weet wat om daaromtrent te doen, was die God wat ek gehoor het ook swaarkry haat. Toe ek gebukkend daar sit, met die trane wat oor my warm wange stroom, het ek n onhoorbare fluistering van God gehoor: As jy My sal toelaat om jou te lei, sal Ek jou eendag gebruik om n 24

8 SAMUEL SE OOR mate van die lyding te verlig wat jy vandag gesien het. Ek het vinnig die ooreenkoms beklink. Dit sal wonderlik wees, het ek vir die stilte om my gesê. Dit sal absoluut reg wees met my. D ie volgende somer het ek my lewe aan Christus oorgegee. Ek het van n baie jong ouderdom gereeld na n Christen kamp in Wisconsin gegaan, maar dit was eers toe ek op die bekende koppie gestaan het op 17-jarige ouderdom dat my verhouding met God uiteindelik wérk lik begin het. In die perfekte stilte van n laat naguur het die woorde van Titus 3:5 n teksvers wat ek as seuntjie in die Sondagskool moes memoriseer weer teruggekruip in my gedagtes. Hy het ons verlos, nie op grond van iets wat ons vir ons vryspraak gedoen het nie, maar op grond van sy eie ontferming. Dit het Hy gedoen deur die wedergeboorte wat die sonde afwas, en deur die Heilige Gees wat nuwe lewe gee. In n oomblik van goddelike insig, het ek die Here se stil, sagte stem gehoor: Jy sal nooit my goedkeuring kan verdien nie, Bill, maar jy kan dit nou kry sonder enige voorwaardes. Sy fluistering het so n diep en suiwer liefde weerspieël wat so ryk en werklik was dat ek gewonder het of ek my nie maar die hele ervaring verbeel nie. Ek het my teruggehaas na die hut toe, my maats almal wakker ge maak en hulle uit die bed gesleep. Ek het nie woorde om te beskryf wat nou net in my hart gebeur het nie, het ek gehyg, maar ek het n geloofstap geneem en die Here in my lewe ingenooi regtig. Vir goed. Hy het ingekom, en ek voel heeltemal anders in my binneste! My halfbedwelmde hutmaats het my aangegluur met oë wat gesê het dat dit glad g n rede was om hulle slaap te onderbreek nie, maar in my hart het ek die waarheid geweet. Ek het nie daardie ervaring op die heuweltop versin nie. Die besluit wat ek daardie nag geneem het, was onmiskenbaar, onomkeerbaar en góéd. Ek het nooit weer teruggekyk nie. 25

9 Gebed... n kragtige fluistering Kort na my laatnag genade-aanval het ek begin worstel met die vraag hoe ernstig ek my nuutgevonde geloof gaan opneem. Ek het begryp dat Jesus vir my aan n kruis gesterf het, my sondes vergewe het en my n plek in die hemel belowe het. Ek het selfs agtergekom dat dit n goeie ding kan wees om n paar minute elke dag te belê in die lees van my Bybel, n bietjie te bid en selfs om by n kerk betrokke te raak. Maar te midde van my opsetlike onderskatting van wat dit van my gaan verg, het ek aan hou dend gehoor van mense van my ouderdom wat voluit vir God ge leef het. Hulle het hulle ten volle tot Hom verbind en was werklik toegewyd. Hulle het toegelaat dat hulle geloof n invloed uitoefen op hulle sedes, hulle verhoudings, hulle geldbestuur en in som mige gevalle selfs hulle loopbane, wat vir my n bietjie oordrewe ge lyk het. God het in my kinderjare ingefluister, en my gehelp om te leer om te doen wat reg is. Hy het weer vir my gefluister in n krotbuurt in Kenia, en my aangemoedig om aandag te skenk aan lyding oral waar ek dit sien. Hy het vir my gefluister in Wisconsin, en my gevra om my hele lewe vir Hom te gee. Hierdie fluiste ringe het aangehou en aangehou, en genadiglik, namate die Here meer gereeld met my gepraat het, het ek toenemend bewus geraak van my be hoefte aan insette van Bo. Ek wóú wyd oop voor God leef, maar ek kon nie my sonde versoen nie. Die waarheid omtrent my is dat daar vir so lank as wat ek kan onthou, n ontsagwekkende aantrekkingskrag in my was wat gemaak het dat ek iets wat verkeerd is, sal doen en dit dan sal rasionaliseer asof dit tog op een of ander manier reg is. Ek is geneig om my optrede te regverdig wanneer ek perke oorskry wat beslis nie oorskry moet word nie. Ek wil bly sit as God my vra om te skuif, regs draai as Hy n draai na links voorstel, en sê wat ek dink as ek besef dat dit vir my beter sal wees om net stil te bly. Hy het my aangepor om n jong man van my woord te wees, om my geneigdheid om te oordeel en wraak te soek te laat vaar. Jy moet jou vyande liefhê, sou Hy fluister, net as dinge begin warm word. Moet nooit kwaad met kwaad vergeld nie, maar vergeld kwaad met die goeie. Ernstig, Here? het ek gewonder. 26

10 SAMUEL SE OOR Ek was bekommerd dat as ek myself méér vir God gee, worstelings soos dié net intenser sou word. Ek wou al vandat ek in graad twee was, direk uit die hemel hoor, maar noudat die insette van Bo al hoe meer gereeld gekom het en dikwels strydig met my refleksreaksies op dinge het ek die wysheid van dié versoek van my kinderjare begin bevraagteken. Ongeveer in daardie tyd het n ouer Christenman my genader en aangebied om vir my middagete te koop. As n tienerseun en n spaarsamige Hollander, het ek sy aanbod van n gratis ete as iets beskou waaroor ek nie te veel hoef na te dink nie. Ek het skaars vyf happe van die hamburger geëet voordat die man sê: Nou ja, Bill, al die tekens dui daarop dat jy op pad is om deel van julle familie-onderneming te word. En hoewel dit heeltemal n goeie keuse is om te maak, het ek tog n vraag vir jou. Wat gaan jy met jou lewe doen wat vir altyd gaan duur? Ek twyfel hoegenaamd nie daaraan dat jy n klomp geld sal kan maak en uitstekend sal vaar nie, het die man voortge gaan. Jy s n slim kind wat waarskynlik rekords sal opstel in alles wat jy kies om te doen. Ek is maar net nuuskierig om te weet wat jy gaan doen wat langer as jy en al hierdie aardse prestasies gaan leef. Ek het oogkontak gemaak met die man met elke hap uit die bur ger, versigtig om dit deeglik te kou sodat ek nie hoef te praat nie. Hoe was ek veronderstel om op só iets te reageer? Ek was net n tiener, en tienerseuns is per definisie oor net drie dinge begaan: kos, opwinding en meisies. En in my geval, ook God, maar hoeveel van God was nog n ope vraag. Die man het ongestoord verder gepraat. Wat gaan jy doen om mense te dien omdat mense die enigste kommoditeit is wat dit tot in die lewe hierna gaan maak, weet jy... Ek het besef dat die vrae nie sou ophou voordat ek nie die een of ander n antwoord sou gee nie, en ek het n paar woorde aanmekaargestring om die man van my nek af te kry. Maar die ef fek van daardie kwansuis gratis ete het vir die res van die aand by my gebly. Toe ek n paar uur later in die bed kruip, het ek n sterk gevoel van God se teenwoordigheid gehad. Dit was asof Hy by my ka mer ingestap het, op die rand van die bed gaan sit het en in die donker 27

11 Gebed... n kragtige fluistering skaduwees van die nag die ouer man se woorde herhaal het. Wat gaan jy met jou een en enigste lewe doen? het ek Hom gevoel fluis ter. Watter verskil gaan jy maak vir die ewigheid? Vinniger motors, meer geld en speelgoed niks daarvan gaan verder gaan as jou graf nie. Terwyl ek so na die dak lê en staar, het ek gevoel hoe my dae van sensasie najaag soos sand deur my vingers glip. Daar is van my gevra om n keuse te maak: Gaan ek n toekoms kies wat ek self kon genereer en beheer of gaan ek inteken vir die onvoorspelbare lewe wat deur God gelei word? Ek was nie eers seker hoe n lewe deur God gelei daar sou uitsien nie, maar ek was taamlik seker dat die pretfaktor heelwat minder sou wees as hoe ek daarvan hou. Ek het weer my metgesel by die ete se laaste woorde onthou: Bill, ek gaan jou voor n uitdaging stel, het hy gesê net voordat ons daar weg is. Hoekom sit jy nie jou héle lewe in God se hande nie? Hoekom Hom nie ten volle vertrou nie? Ek daag jou uit om Hom volle klaring te gee om die leiding in jou lewe te neem op álle terreine van jou lewe tot op die stadium dat Hy bewys het Hy kan nie vertrou word nie. Op daardie oomblik kan jy uitklim. Maar tot dan, gee God volkome beheer. Ek daag jou uit om die versneller in te trap so diep as wat jy dit kan intrap, en jou lewe wyd oop vir God te leef. Kyk waarheen sy pad jou vat. Ek het n gevoel jy sal nooit spyt wees nie. In die stilte van my kamer het die man se woorde oor en oor in my gedagtes weerklink, en elke keer meer energie gekry. Daar was nogal iets boeiends daaraan om te kyk wat die Here met my lewe sou doen. Waarheen sou Hy my lei? Wie sou Hy my lei om te word? Ek kon uitklim die oomblik as Hy sy deel van die ooreenkoms opmors, reg? Terwyl ek daar op my bed lê, het ek die man se uitdaging aan my teruggestuur in die vorm van n soort uitdaging aan God: U wil die volle leiding oor my lewe hê, Here? Goed dan. Kom ons kyk wat U kan doen. 28

12 SAMUEL SE OOR Ná daardie soms onstuimige hoërskooljare in die tyd toe ek nog steeds vir my familie se varsprodukte-onderneming gewerk het het my pa my nog n stapeltjie vliegkaartjies in die hand gestop. Billy, het hy aangekondig, dis tyd om jou wêreld n entjie ver der te vergroot. Hierdie keer het hy my Suid-Amerika toe gestuur. Was ek regtig so hardkoppig dat die Here my na die ver ste uithoeke van die aarde moes stuur om my aandag te trek? Nietemin, met die American Express-kaart in my sak en n ef fens oper gemoed hierdie keer, het ek op die vliegtuig na Brasilië geklim. Toe ek in Rio de Janeiro aankom, het ek uitgevind dat ek die nag in n hotel sou oorbly wat oor Copacabana-strand uitkyk, wat in daardie dae die stralerjakkerhoofstad van die wêreld was. Ek het langs die strand gaan stap en die wêreld bekyk, en is toe na die restaurant bo-op die hotel. Ek het by n tafel met n uitsig oor die water gaan sit en aandete bestel. n Afgetrede egpaar uit die Verenigde State het by n tafeltjie n entjie van my af gesit, en so hard met mekaar gepraat dat ek dit nie kon help om te hoor wat hulle sê nie. In n stadium tydens hulle ge sprek het die man met n selfingenome uitdrukking op sy gesig na sy vrou gekyk en gesê: Liefie, om vanaand hier te wees, by hiér die hotel op hiérdie strand, maak al die inspanning van die lewe die moeite werd. Ek bedoel, kýk hierna. Copacabana-strand! Die lang ure se werk, die oortyd, die sakereise... Dit was alles die moeite werd om vanaand hier te kan wees, op hierdie oomblik. Sy woorde het my soos n voorhamer getref. Ek was 19 jaar oud en was reeds hier. Die gedagte om die volgende 50 jaar in n passie-versmorende werk deur te bring net om terug te kom na hierdie selfde hotel op hierdie selfde strand en aandete by hierdie selfde tafel te eet, het vir my waansinnig gelyk. My ont nugtering het gestyg soos ek in stilte gesit en stoom het. Dit is nie genoeg van n beloning vir 50 jaar se lewe nie, het ek gedink. Dit kan nie vir mense genoeg wees nie! Die Here het my gedagtes gehoor en met n fluistering geantwoord: Bill, omtrent almal wat jy ken, leef vir n ekstra inkomste, en tog het jy nog nie eers die laaste twee bonustjeks gebruik wat nog steeds in jou beursie is nie. Hoeveel tjeks moet jy nog by me- 29

13 Gebed... n kragtige fluistering kaarmaak voor jy dit snap? As geld jou aangevuur het, sou jy nou al jou laaste twee koeëls gebruik het. Salaristjeks gaan jou nóóit energie gee nie, Bill. Dit is nie wie Ek jou gemaak het om te wees nie. Ek was so van stryk af gebring deur hierdie ervaring dat ek die steak net so op die bord gelos het en afgegaan het na my hotel kamer n paar verdiepings laer. In my gemoed het een vraag oor en oor gespeel: As salaristjeks dan nooit my jeukplek gaan krap nie, Here, wat dan? Daar in my kamer het ek met my hande palms na bo op my skoot gesit. Met die mees opregte woorde wat ek geken het, het ek ge bid: Here, lei my lewe na n doel wat werklik sal tel. Ek is wyd oop vir hoe U gaan kies om my lewe te lei! Ek het geen hoorbare antwoord gekry nie. Niks. In plaas daarvan het n vreemde gevoel oor my gespoel die soort gevoel wat renjaers seker kry wanneer hulle teen n hoë snelheid om n draai skiet en beheer oor die motor begin verloor n gevoel van sui wer adrenalien gemeng met vrees. Binne maande na daardie monumentale ontmoeting het ek die familie-onderneming verlaat, die gerieflike lewe wat ek in Kalamazoo geken het, agtergelaat en Chicago toe getrek waar ek n vriend gaan help het om n jeugbediening te lei wat uiteindelik geboorte gegee het aan Willow Creek Community Church. Ek het uit eindelik begin snap dat fluisteringe saak maak. Báie saak maak. En dekades later skud ek nog steeds my kop in verwondering oor die krag van n enkele fluistering wat ek ontvang het toe ek nie n ete genuttig het terwyl ek na Brasilië se beroemdste strand gesit en kyk het nie. Drie jaar nadat ek by die jeuggroep begin het, het die bywoning ontplof van die oorspronklike klompie van 25 tot meer as kinders. Soos dit maar altyd die geval is in die bediening, was daar uitdagings, maar wat ek van hierdie tydperk onthou, is lewe en vrede. Ek het toegekyk hoe die belofte van Romeine 8:6 kragtig uitgespeel word in my jong iets-in-die-twintig-wêreld. Die dinge waarmee die sondige natuur van die mens hom besig hou, loop uit op die dood, maar die dinge waar mee die Gees Hom 30

14 SAMUEL SE OOR besig hou, bring lewe en vrede. Die jeug groep het gegroei, mense het na Christus gekom, ek het n pragtige vrou gehad, ons het ons eerste kind verwag die lewe was goed. Elke keer as ek teen God se leiding in my lewe baklei het, het ek gevoelens van angs en die dood ervaar. Maar hier? Nou? Hier waar ek besig was om die kinders te leer vir wie ek lief was? Ek was presies daar waar ek veronderstel was om vir die res van my lewe te wees. Of so het ek gedink. Maar ongemaklike gevoelens het begin kop uitsteek. Ek het begin ervaar dat die Here my in n nuwe rigting wou lei. Stel jou die gesprek voor wat ek met my jong, swanger vrou ge had het toe ek voorstel dat ons ons pas aangeskafte huis moet ver koop omdat ek fluisteringe van God hoor om n nuwe kerk in n ander voorstad van die grond af te gaan opbou. Dis genoeg om te sê dit was n lang nag! So verskyn Willow Creek-teater op die toneel. O m kerk in n fliekteater te hou, klink dalk vir jou heel prettig, maar as daardie fliekteater gereeld Saterdagaande bangmaakflieks wys en aanvaar dat julle aangesien julle in elk ge val Sondagmôre inkom netsowel die ouens kan wees wat die vloer kan skoonmaak van die braaksel wat deur die vorige aand se skok veroorsaak is, verloor dit ietwat van sy glans. Wat meer is, dié van ons wat geroep was om Willow te begin, was platsak tieners en iets-in-die-twintigs wat niks geweet het van hoe om n kerk te begin nie. In hierdie geval sou lewe en vrede kom deur middel van die deur-tot-deur-verkope van tamaties om n powere klankstelsel te kan bekostig, en om elke sent se krediet te kry wat ons kon kry, net om die ligte aangeskakel te hou. Maar tot niemand se verbasing nie het die Here Hom getrou bewys met elke tree op die pad, ten spyte van beginner-leier skapsfoute aan my kant wat verskeie kere gedreig het om ons ondergang te bewerk. Uiteindelik, na tallose besluite vir Christus, hertoewydings, doop geleenthede, innige gebede, groeigeleenthede wat aangegryp 31

15 Gebed... n kragtige fluistering is en dade van diens wat gelewer is, sou God Willow Creek seën met n permanente eiendom wat huis genoem kon word. En mettertyd sou daar vir daardie klein groepie tamatieverkopers wat so verbind was daartoe om God se ingewings te hoor en gehoor te gee daaraan n geleentheid gebied word om mense te beïnvloed op n skaal wat niemand hulle dit ooit kon voorstel nie. In die laat 1980 s het ek n tendens begin opmerk in die tipe telefoonoproepe wat ek by die kerk gekry het. Leraars van Dallas tot Orlando, van Los Angeles tot Seattle, het begin hoor van wat die Here by Willow Creek doen, en hulle het geskakel om hulp te vra. Sal jy ons oplei? was die algemeenste refrein. Sal jy vir ons wys hoe julle kerk-wees regkry soos julle dit regkry? Hierdie telefoonoproepe het al hoe meer geword, maar ek was toe besig om Willow Creek te lei en het nie gedink dat ek juis iets te sê gehad het wat hierdie ander leraars sou kon help nie. Ek en die leiers by Willow was so gefokus daarop om die missie te bereik wat God ons gegee het dat ek nog nooit gaan stilstaan het om te vra hóé ons die dinge doen wat ons doen nie. Ons was heeltemal tevrede om vorentoe te beur in South Barrington en die ander te los om hulle eie sake te behartig. Maar êrens langs die pad het een leraar n aanbod gemaak wat ek nie van die hand kon wys nie. Ek was in my kantoor toe sy oproep deurgekom het, en na ons n bietjie oor koeitjies en kalfies gepraat het, het hierdie leraar sy plan voorgelê. Ek is so vasberade om te leer uit die leierskapslesse wat julle span geleer het, het hy gesmeek, dat ek op my onkoste Chicago toe sal vlieg op enige dag wat jou sal pas as dit sal beteken dat so n ontmoeting kan plaasvind. Ek het die redes afgerammel waarom sy plan nie sou werk nie: Ek was te besig. Ek het niks belangriks gehad om vir ander te vertel nie. My fokus was op South Barrington ingestel. Dit was n flou treurmare van verskonings. Ek is tog seker nie die eerste leraar wat jou bel nie... het hy gesê. Nee, nie eintlik nie, het ek erken. Nou hoekom maak jy nie n lys van die volgende 10, 12 leraars wat jou bel nie, het hy voorgestel, en gebruik net een dag om 32

16 SAMUEL SE OOR ons almal tegelyk op te lei nie? Ek sal graag die geleentheid ko ördi neer. Ons kan n konferensielokaal by n hotel huur sodat jy nie een van Willow se lokale hiervoor hoef te gebruik nie. Al wat jy moet doen, is om daar te wees en die hele dag lank vrae te beantwoord. Ek sal die res doen! Die man was vasberade. Daar was nie n manier dat ek nee kon sê nie. As jy bereid is om al die werk te doen, het ek toegegee, sal ek dit doen. Stuur vir my n paar moontlike datums, dan doen ons dit. n Paar weke later het ek by die hotel se konferensielokaal inge stap en 25 ernstige leraars daar aangetref wat daartoe verbind was om beter te word in hulle leierskapsrolle. Die deelname aan die gesprek was hoog, die vrae intelligent en die interaksie om die tafel het ons almal se insig verdiep. Teen die tyd dat ek op my horlosie gekyk het, was dit vieruur die middag. Die dag het gevlieg. Ek moes daardie aand by ons kerk optree, en toe ek by die hotel wegtrek en met Algonquin-straat terugry, het ek n tweewoordin ge wing van God gevoel wat net so duidelik was as enige ander een wat ek ooit ontvang het: Dien leraars, het Hy gesê. Dit was dit. Dien leraars. Terwyl ek die fluistering inneem, het ek vir die Here gesê: As wat U daarmee bedoel, is om te doen wat ek vandag gedoen het ek s in! Ek sien nou die waarde in van om op hierdie manier in ander leraars te belê, en as dit is hoe U wil hê ek n deel van my tyd en energie moet bestee, sal ek dit doen. Ek het besef dat die uitlewing van hierdie fluistering heel waarskynlik my lewe en bediening n bietjie ingewikkeld sou maak, maar ek kon nie die helderheid van God se inset ontken nie, en ook nie die krag teëspreek van dit wat daardie dag in die konferensielokaal voor my ontvou het nie. God se bevel was duidelik, en ek was vasbeslote om te kyk waarheen dit sou lei. In die jare daarna is die Willow Creek Association gebore uit hierdie begeerte om hulp in te verleen aan soveel plaaslike kerkleiers moontlik, sodat élke gemeente kon seëvier. En namate die getal van hierdie verenigde kerke 1 000, 5 000, en meer ver- 33

17 Gebed... n kragtige fluistering bygesteek het, sou ek myself betrap dat ek dink: Ek is mal daaroor dat die Here gewillig is om met ons te praat, dat Hy genoeg vir ons as sy kinders omgee om vir ons die pad te fluister waarop Hy wil hê ons moet loop. Geestelik lewendig en tot oorlopens toe vol vrede dit is die twee beskrywings wat hierdie tyd van my lewe gekenmerk het. Maar soos dit dikwels die geval is wanneer ons intiem met Christus leef, kan die getye van ons wêreld vinnig verander, en op taamlik belangrike maniere. Binne etlike jare het ek n nuwe neiging begin opmerk in die telefoonoproepe wat ons gekry het. Die oproepe wat eens van Dallas, Orlando, Los Angeles en Seattle gekom het, het nou in Londen, Frankfurt, Sydney en Singapoer hulle oorspring gehad. Ons internasionale uitreik het begin. Ek het reise begin onderneem na verskillende bestemmings wê reld wyd waar toegewyde leraars daarna gesmag het om in hulle leierskapsvaardighede te groei. Een jaar, tydens n be sonder strawwe reis deur Wes-Europa, het ek in Luzern, Swit ser land, aangekom, waar ek met 400 leraars by n streeks kon ferensie oor leierskap sou praat. Terwyl ek teen die uitputting veg, het ek my ernstig afgevra of ek regtig ja moes sê vir so baie in ternasionale versoeke. Nadat ek feitlik ses uur lank opleiding gedoen het, is die sessie gevolg deur n lofsanger wat op die verhoog gekom het. Daar in my sitplek in die voorste ry in die eeue oue Switserse heiligdom, was die enigste begeerte in my kop net om terug te kom by my hotel en op die bed neer te val. Maar dit sou nie vanaand gebeur nie. Die lofsanger het meer as net n lied in gedagte gehad. Ek dink ons moet nog n paar minute langer hier bly, het hy gesê, en stil en eerbiedig oor sy kitaar se snare getokkel met n gees van aanbidding wat ek duidelik nie gedeel het nie. Ek het agterdogtig na hom gekyk, asof sy impromptu-ver lenging n direkte uitdaging was vir my stille kreet om te kan slaap. My keel was seer, my rug het gepyn, my kop was wasig, en al wat ek wou hê, was n matras. Sy woorde het weer my gedagtes onderbreek: Ek sal aanhou speel so lank as wat dit nodig is sodat 34

18 SAMUEL SE OOR die Here die kans kan hê om te praat met dié van ons wat nou van Hom moet hoor. Neeee! het my gemoed geprotesteer. Moenie hiérdie kaart speel nie. Ek het my kop in my hande laat sak. Ek was buite myself van uitputting. Bewys ons almal nou net n guns, het ek gedink, en maak klaar met hierdie sessie. Tevergeefs. Hierdie ou was oortuig daarvan dat die Here probeer het om met iemand te praat. In algehele radeloosheid het ek stilletjies gemompel: Here, as dit ek is wat die oorsaak is dat ons nie hierdie konferensie kan afsluit nie, praat dan met my dat ons dit agter die rug kan kry. En met my hand op die Bybel, kan ek vir jou sê dat die Here onmiskenbaar met my gepraat het. Om redes wat jy nie hoef te verstaan nie, het Hy gesê, roep Ek jou om kerkleiers buite die grense van die Verenigde State te dien. Ek maak geen beloftes dat dit maklik gaan wees nie. Om die waarheid te sê, dit gaan meer opoffering verg as enigiets anders wat Ek jou al gevra het om te doen, maar Ek vra jou nou... dien kerkleiers oral in die wêreld waar Ek jou die geleentheid gee. Daar was dit, in ongeveer 15 sekondes een onskuldige fluistering wat n groot deel van my lewe omver sou werp. So oorweldigend as wat dit alles daardie dag vir my daar in die voorste ry van daardie geskiedkundige heiligdom geklink het, het ek teen daardie tyd lank genoeg saam met die Here gewandel om te weet dat selfs sy moeilike opdragte kosbare toevertrouings is. En wanneer Hy ons roep tot n rol van opoffering, is dit nooit sonder sy sorgsame teenwoordigheid of liefde nie. Daardie enkele fluistering het die volgende 20 jaar van my lewe gekompliseer op maniere wat ek my dit nooit kon voorstel nie: die tyd weg van my gesin was moeiliker as wat ek ooit kon dink; die tol wat dit op Willow gehad het, is n verhaal op sy eie; en die emosionele en fisieke prys om tydsones duisende kere oor te steek, is hoër as wat ek dit ooit kon bereken. Eerlikwaar, die uitleef van die fluistering in Luzern het my tot vlakke van eensaamheid en wanhoop geneem wat ek nie gedink het bestaan nie. Meer dikwels as wat ek sou wou erken, het ek vir die Here gevra om daardie fluistering te wysig of te herroep ek kry geen antwoord op hierdie gebed nie. 35

19 Gebed... n kragtige fluistering Waar ek hier sit en skryf, is ek nog besig om te herstel van die vlugvoosheid na n onlangse reis na Asië. Het ek God se teen woordigheid en guns gevoel? Vir seker! Het ek gehoorsaam gevoel aan sy versoek? Ja. Was daar oomblikke van blydskap? Ja. Maar sou ek graag n hersiene fluistering wou ontvang wat my van vandag af van alle internasionale verantwoordelikhede vrystel? Jy kan maar glo ek sal. Fluisteringe kan gevaarlik wees. Hulle kan n hoë prysetiket dra. God se fluistering aan sy Seun, Jesus om n verlossende besoek aan die aarde te bring was n duur een, en soos ons in die volgende hoofstuk sal sien, is hoëkostefluisteringe n groot deel van wat die koninkryksdroom deur die eeue lewend gehou het. Daarom behoort dit geen verrassing te wees dat n bepaalde aantal fluisteringe wat op ons pad kom, ons op ons knieë sal dwing en ons geloof sal strek soos niks anders dit kan doen nie. Laat dit so wees. Ons leef net een keer, en ek verkies die idee om eendag voor God te staan met die wete dat ek sy bevel uitgevoer het na die beste van my begrip, baie eerder as om voor Hom te staan en te weet dat ek sy stem geïgnoreer en die moeiliker ingewings wat ek gekry het, gesystap het. Wat vir my begin het met die opsê van n gediggie vir juffrou Van Soelen is waaraan ek steeds vashou, tot vandag toe: Oh! give me Samuel s ear An open ear, O Lord, Alive and quick to hear Each whisper of Thy Word; Like him to answer to Thy call And to obey Thee first of all. 36