Оливер Серафимовски. Ја насликав со зборови

Size: px

Start display at page:

Download "Оливер Серафимовски. Ја насликав со зборови"

Gerald Anthony
5 years ago
Views:

2 Оливер Серафимовски Ја насликав со зборови Скопје,

3 СОДРЖИНА: Деница 6 Задоволна 7 Приказна за сонот и јавето 8 Затскриена 9 Слика за лажната искреност 10 Неочекувано и за мене 11 Љубена 12 Девојка од скопската улица 13 Баханалии на злото 14 Моето тело... твоја храна 15 Допир од длабочина 16 Низ прстиве 17 Луѓе 18 Полноќ во Париз 19 Накиснав 20 Окован 21 Ги посака ѕвездите 22 Голо тело за подарок 23 Ја насликав со зборови 24 Стаклен поглед и затворена приказна 25 3

4 Обоена сегашност 26 + и 27 Замина веков 28 Исчекување на раката која 29 Лутина 30 Во твојата соба 31 Вино-вистина 32 Опиен од голото тело 33 Љубоморно не следеа 34 Со ништо не се брише 35 Не го препознаваш 36 Замолкна чекајќи ја слободата 37 Болката ме исполни молскавично 38 Во збирката на твоите свилени буби 39 Потоп 40 Пат 41 Продажба на насмевката лажна 42 Заробен во меланхолијата 43 Молчаливо ја раскажавме приказната за Игра 45 Ја раскажав твојата приказна 46 Знам 47 4

5 Незапишани убавини 48 Те слушнав 49 Ја вкуси животната сила 50 Се обидоа да ја убијат надежта 51 5

6 Деница Се појави како Деница и полека ме потфати под рака ме однесе во светот на љубовта исцртувајќи го секојдневието за да ми го покажеш вистинскиот круг во кој сме само ние како силуети во центарот Велат дека третиот ден наречниците што ќе ти прескажат тоа да ти било судбина а, тие тебе те посочиле за да во еден момент на тивок пролетен ветер до мене долеташ и со бакнеж Вистината ја потврдиш 6

7 Задоволна Полека ме гризна за вратот ми остави знак со кој јасно остави белег за да ме препознаат оние за кои само сум трофеј кој ќе го препарираат и постават во собата за да го покажуваат задоволувајќи ја својата животинска потреба на начин кој за тебе е непознат А, ти... ти само ме гризна за вратот и ја задоволи својата потреба за крв 7

8 Приказна за сонот и јавето Го опшивам светот Со секој збор Испишан за тебе и со секоја последна буква на крајот од мислата затворам една приказна приказна која ја отсонував ил на јаве ја живеам 8

9 Затскриена Се затскриваш зад тешките темни завеси и со насмевка на среќно дете повикуваш на игра-криенка за да те најдам стуткана в ќоше како низ солза приказната своја ја раскажуваш за љубовта пренесена на лист хартија ја соголуваш заминуваш низ крошните густи од ветрот силен здивени во прав исконски се претвораш очиве ги затворам да не ослепам ти си... едноставно само измама која за вистина се прикажа за да љубовта за која воскликнуваш ја оставаш сама изгубена недоречена 9

10 Слика за лажна искреност Во рамка убаво обликувана ставени како на јамка обесени еден за друг со нашите искривени насмевки и со оние страшни црвени очи се покажуваме пред другите како стравствени љубовници а, вистината вели омразата меѓу нас не исполнила со лага на искреност 10

11 Неочекувано и за мене Те бакнав неочекувано и за мене како што ме водеа чувствата ти дозволив да ми ги вкусиш соковите мои неочекувано и за мене кога ни најмалку не се надевав дека ќе го сториш тоа ти оставив белег со забиве неочекувано и за мене кога со врвовите на прстите свои го пронајде моето оргазмично благо водевме љубов неочекувано и за мене перверзно слободно дозволувајќи да ме водиш во свет непознат за мене се тресев од возбуда... убавина неочекувано за мене посакувано од тебе се заљубив неочекувано и за мене длабоко... сакано... освоено и најпосле... се препуштив целосно во занес... почетен свесно... онака... неочекувано и за мене 11

12 Љубена Ги избришав твоите солзи со гумата наречена Заборав За да исцртам насмевка... ЉУБЕНА 12

13 Девојка од скопската улица Слушам музика која свири за кого? за девојката од скопската улица која по неа својата убавина ја шета и во пролет,лето,есен,зима среќна како сонцето златно, никогаш тешка како скопската магла несакам да ја слушам кога вели дека е несреќница! ја обожувам кога ме боцка со трн од скопска ружа, ружица и дојде време... среќна, кога својата убавина гордо ја покажува по скопската улица во мај... во мај 13

14 Баханалии на злото Црвени очи и поглед кој ме распорува и внатрешноста...полека ја гризат и со крвта како вино се насладуваат на столб ме распнаа и во транс препуштајќи им се на баханалиите западнаа во оргии злобни луѓе кои се опија за да на крајот во нивната бесвесност телово низ правта ми го расфрлија 14

15 Моето тело... твоја храна Ноќта беше долга сонцето зрак фрли на место каде заби длабоко останаа врежани во месо крвава лузна и траг на љубов без пардон, веднаш бараш храна... моето тело со секој залак вкус на задоволство те исполнува избезумена од страст ме прегрнуваш со своето тенко тело за да ти бидам љубов, храна, се на светот сосем доволен 15

16 Допир... од длабочина Низ водите на немирот пловам...сосем мирно нешто чудно... елегично како топол допир низ студенилото сино ме води до длабочината темна... да ме сокрие во себе ме заробува само за себе во прегратка топла...потребна како цвет прекриен со прва роса допир... благ чувствувам како низ пориве навлегува секаде...длабоко ме заробува во обземеност чудна прераснува без неа неможам допирот кој го сонувам ме стресува од убавина вонземска сила ме стоплува смирува... се повторува свесно-несвесно се повлекувам необјасниво... допирот познат твој... го чуствувам 16

17 Низ прстиве... Низ прстиве ми мина тивок ветер... со косата ме помилува по лицево и полека трепна со твоите трепки ми даде знак да ти ја подадам дланкава како парче дрво а, ти скулптор со твојот здив како остро длето ги изрезба твоите очи насмевка и најдлабоко ја издлаби љубовта низ прстиве ми мина тивок ветер... ја погледнав дланката а на неа... белег од љубовта 17

18 Луѓе Лица сосем замаглени поглед целосно изопачен страв од нивната насмевка неискрени злобни Збор лажен кој на брзина убива без можност за одбрана рана отворена Луѓе во себе затворени четири ѕида другари молчат сами...сепак плашливи 18

19 Полноќ во Париз Избегавме за момент во минатото за да ја спознаеме сегашноста која не јаде одвнатре како диво месо кое ќе го изгориме со илузијата за некое златно доба 19

20 Накиснав Почуствував порој капки од летниот дождец оној... кој знае да изврне неколку пати во денот и да ја запури сета атмосфера да ја остави без воздух... погледнав во сивиот облак кој ме пратеше со цел... да ме изврне онака... осветнички... го опцув пред само неколку часа водевме љубов без забрани набрзина... те зедов во себе секоја капка од моето тело како летен дождец ја полив врз тебе и во еден момент момент на страст накиснав сиот од твоите сокови сокови во изобилие но, не опцув... легнав задоволен врз тебе 20

21 Окован На врв На столб Во стеги и пранги Рацете Нозете Во цврсто железо оковани Сонце пладнево Во сиот сјај Со сета жештина Ме пече Барем капка вода Некој да ми подаде Усните суви Распукани како сушна земја Да ги навлажи Во бесознание Бладам Зборови неповрзани Како нож остар Сечат Како сол На жива рана Поголема отвораат Болка Дал на сон Не знам Ил на јаве Ништо повеќе не чувствувам Над глава Под сонцето како вршник Орел Прометеов Кружи Обземен од глад Кон телото Се пушта И колве Колве со сета своја сила Моќ Парче по парче кине Се слади Окован Беспомошен На столб крајот го чекам 21

22 Ги посака ѕвездите и месечината Посака ѕвездите да те бакнат и месечината да те прегрне... полека на прсти зачекорив по млечниот пат и полека ги собрав ѕвездите во прекрасно подготвен букет да ти ги подарам за да те бакнуваат додека не те прегрнам со месечината 22

23 Голо тело за подарок Полека го спушташ фустанот во собата играат силуети на пригушеното светло Голо тело како подарок Неколку капки крв на белиот чаршаф... Почнува нов живот 23

24 Ја насликав со зборови на лист хартија како на платно сликарско почнав да ги истурам зборовите со кои ја насликав без да ми затрепери раката мислата ја исполнуваше белата површина исполнувајќи ја со убав збор раѓајќи ја совршеноста која ме исполнува љубејќи ме ги запечатив зборовите на вистина потпишувајќи ја мојата љубов 24

25 Стаклен поглед и затворена приказна Ја затвори приказната која беше испишана со нејасни знаци од самиот почеток нејасна за читање, прераскажување, а камо ли за живеење ја затвори вратата на оваа приказна оставајќи ја тапо нејасно да го гледа со нејзиниот стаклен поглед полн со омраза 25

26 Обоена сегашност Замижувам а пред мене слика составена од милион бои разиграно по белкава почнува да ми ја објаснува постмодерната ја прегрнувам љубам танцувајќи ја со неа класиката ме стаписува за да ја осознаам сегашноста 26

27 + и Јас искрено... дете ти сериозна... дама двајцата рацете ги подаваме кон... (машината која седум билиони пати отчукува) срцето да го допреме, а тоа... полно со струја од кое се напојуваме со љубов јас со детска искреност ти со твојата остроумност не спржи алхемична страст го допревме каменот на мудроста и создадовме Magnum opus (Големо дело) а со Ars magna (Голема вештина) се трансформиравме во семоќни суштества на љубовта спознавајќи ја искреноста и неискреноста љубовта и омразата плусот и минусот јас и ти создадовме взаемна енергија алфа и омега 27

28 Замина веков Склопува капаци на очи издлабени од старите брчки како кепенци од стар дуќан душа заморно го напушта телото собра сила да воскликне ме чекаше веков, мој да го почуствувам да го зграбам а... сега, рацеве душата ја стискаат да не замине 28

29 Исчекување на раката која... Полека низ мрежата исплетена од мека кожа и тенки прсти поминува лицето избраздено од години кои исчекувале... допир истовремено... топол и сосем ладен потребен да ја почуствува љубовта и омразата световна во секој... мислиме, безгрижна а, сепак болна до срж...смртна 29

30 Лутина Не се лутам никому а, по најмалку на тебе си се лутам себе си на мојата глупост недоверба на мојата грозна лековерност верба во она што го сакам да, се лутам на светот на неправдата од која не можам да побегнам а, за која неправда говорам? те молам, не ги слушај овие грозни зборој бидејќи највеќе си се лутам себе си 30

31 Во твојата соба Скришум влегов и легнав на креветот топол и влажен од пенетрирана моќност и... ме голтна вдлабнатината издлабена со страст лебдев околу крадејќи го секој твој допир втиснат по предметите внимателно, оставајќи мој за да ме препознаеш во твојата соба забележав две силуети како ја живеат љубовта 31

32 Вино-вистина Во чашава полна со црно рујно вино вистина барам во крв врела се сторува излегува наизуст она што сакам да го кажам... чашава сега празна стои само траги од усни усни суви... траги од зборој неискажани-празни но, сепак вистината стамено стои... љубам тивко вели 32

33 Опиен од голото тело Секоја капка истурена на твојата кожа наежена од студената течност ја собирам испивам полека од твоето голо тело 33

34 Љубоморно не следеа Само што ја завршивме играта која нема завршеток само привид за крај... а, врз нас љубоморно облаците се истурија 34

35 Со ништо не се брише Пред тебе ги спуштив очиве за да ти покажам дека без нив можам да не го гледам лицето твое а, ти... а, ти се насмевна со прстите си поигра по мојот образ чувствувајќи како се доближуваш до мене и тивко ми шепотиш: Очите можеш да ги извадиш и фрлиш каде сакаш за да не ме гледаш но едно знај сликата моја во твоите мисли со ништо нема да можеш да ја избришеш и само твоите чекори како се одалечуваат останаа да ми одѕвонуваат долго... долго... долго 35

36 Не го препознаваш Сонуваше да заминеш од сивиот град но крилата ти беа залепени од жешкиот восок со очите ширум отворени го сонуваше твојот град се насмевна во сонот повикувајќи го детето во себе и со неговата љубопитност ја започна потрагата по секое негово ќоше во најтемните-најсветли делови за тебе да ја пронајдеш и грабнеш среќата а потоа во истиот момент да го оставиш зад себе оној кого веќе не го препознаваш за да се задуши во својата глупост 36

37 Замолкна чекајќи ја слободата МОЛЧИ...!!! замолча и во себе ја собра сета болка. Со сопствениот пораз полека... на прсти казнувајќи се ја затвори вратата а, клучот неколкупати одѕвони ги покри ушите и во нив само звук на немир немир на пораз немоќ во темнина сам останува со неа другарува броејќи ги деновите на својата слобода 37

38 Болката ме исполни молскавично Со мислата отпатував во темнината на мозочната хемисфера и почнав како со сврдло да ги бушам и ослободувам сите тајни кои како духови почнаа да ми го исполнуваат умот без да се подготвам од истите да се одбранам како концентрични кругови ме заробија во прстен од прашања и одговори устата сошиена од страв замолкна а телото стегнато како во менгеме се кршеше и ги слушав коскиве како полека напукнуваат молскавично ме исполни болка како молња ме погоди спознанието за изгубената половина 38

39 Во збирката на твоите свилени буби Полека но сигурно навлегуваш како поткожен црвулест инсект под кожава инсталирајќи свои сателити за да ја следиш секоја мисла движење а потоа тоа го користиш за да ме исцицаш како кожурец и ја пополниш својата збирка на свилени буби 39

40 Потоп Облаците ја собараа во себе сета негативна енергија која ја истурија врз нас додека се подготвуваме да ја започнеме играта на запознавање на наште тела голи наежени од капките кои се разлеаа на кожата и полека создаваа вирчиња во која се давеше надежта дека можеме да го избегнеме потопот на нашата судбина 40

41 Пат Ми велиш дека на долг пат ќе одиш Каде? Да ја најдам силата моја Која? Животна Зошто? Бидејќи ја немам Од долгиот пат стигна сама Ја најде ли твојата сила? Не! Зошто? Крај мене сиот живот била 41

42 Продажба на насмевката лажна Имаше чудесно извитоперено лице на лажна љубезност на неискрени чувства испреплетени со грозна насмевка на убавото женско лице на кое и самиот Луцифер би позавидел она што безобразно го нарекуваше љубов ја продаваше како ефтина роба понудена по бескрајно ниска цена која само безмилосни трговци би ја купиле претворајќи ја во своја сопственост и продавајќи ја бесценето за да ги задоволат ниските страсти на господата со лица прекриени со безброј љубезни маски ја видов... со вистинска насмевка грозна фрлена на плочникот како моли за продажба на својата љубов лажна 42

43 Заробен во меланхолијата Ја исфрлив тагата од уснава шуплина горчлива и со сета сила ја згазнав за да ја истријам од ивицата на силата која ми ја одзема сосема без можност да и вратам да ја удрам и така да и се осветам што ме остави да ме изгази меланхолијата 43

44 Молчаливо ја раскажуваме приказната за... Страшно сум молчалив и устата ми е како затворена врата која не ја отворам со клучот кој го имам голтнато многу одамна и зад секој мој нем одговор има по која приказна недоприкажна мачна и тажна приказна за среќа љубов за секоја солза во себе исплакана молчаливо ја спуштам главата на твоите гради тоа ми е потребно одамна и во нив сиот ти се предавам за да ти го отворам оној твој дел кој го криеш зад широката насмевка а молчалива се собирам во тебе сиот а ти... а ти ти си посилна ме влечеш со силата со која морам да испливам и во молкот да не се задушам за да се вклопиме во едно тело од кое ќе проговориме молчаливо за среќата љубовта и за секоја исплакана солза 44

45 Игра... Изродена од пена водена сјајна од сонце пладневно излегуваш од река со капки светкави кристали тело на девојче младо покажуваш гради како цврсти шилци очиве ги издлабува трчаш по трева росна среќна... со тенките раце ме обвиваш во обрач љубовен зандана за мене создаваш усни меки на образ мој допираш прстите твои по мојот грб кружница чинат полека во седлото мое седнуваш танц на конкубина онаа од соништа почнуваш... топол здив испушташ страсна музика со воздишка создаваш како на пергамент со ноктите свои на кожава љубовна елегија испишуваш во игра љубовна ме внесуваш која ти ја водиш од прв до последн чекор телото го извиваш со пламен оган... љубовен на телово жиг ми оставаш музика од душа со забрзан ритам испушташ го испишуваш писмото кое во крвава линија се сторува глава на гради положуваш силен крик испушташ и тивко велиш:... само за момент играва завршува... 45

46 Ја раскажав твојата приказна Се осветли к`о деница Задоволна во приказната за сонот и јавето и затскриена во неа ја сокри сликата за твојата лажна искреност а неочекувано за мене извикав Љубена а ти... Девојка од скопската улица спремна за баханалии со моето тело... твоја храна ме допре од длабочина низ прстите... виде бездушни луѓе чекајќи ја слободата во вистинско време се пронајде на полноќ во Париз накисната од дождот на светлината окована ги посака ѕвездите и месечината и моето голо тело за подарок а, јас те насликав со зборови и те обоив во сегашноста Замина векот во лутина исчекувајќи со стаклен поглед ја затвори приказната за плусот и минусот ми ја подаде раката за да влезам во твојата соба полна со вино-вистина и опиени голи тела сенките љубоморно не следеа не ги препознавме и со ништо не можевме да ги избришеме болката те исполни молскавично замолкна... ја продаде насмевката лажна и молчаливо ја раскажа приказната за дождливата игра распрсната на ситни атоми 46

47 Знам... Кога се буди и полека ги отвора очите ме погледнува знам дека ме сака кога лежи покрај мене и со прстите полека минува по моето тело знам дека ме сака кога води љубов и воздивнува исполнето знам дека ме сака кога ќе заспие и во сонот немирен... страсен ќе ме шутне знам дека ме сака и, да кога со прекорен поглед ќе ме прострели да, знам дека ме сака 47

48 Незапишани убавини Чувствувајќи го мирисот на нејзиното тело полека легна на нејзината сигурност го потисна својот страв препуштајќи им се на убавините и скриените погледи со кои го помилува насмевнувајќи му се со усните кои останаа врежани на неговите неиспишани бели листови хартија 48

49 Те слушнав како ме повикуваш гласот ти се влечеше низ градскава бука како зелен гуштер на врело сонце полека мрзоволно колку да речеш дека си го изговорила моето име... Полека ги движам нозеве кон бетонската кула наречена дом сивило од јаглеродмоноксид околу се губам во непознат правец без здив полека заморно го пуштам последниот атом рикајќи го твоето име 49

50 Ја вкуси животната сила Ме гризеш полека по секој дел од телото за да ми оставиш белег на распознавање за да можеш мене да ме препознаеш во толпата и да се прилепиш до мене исчезнувам... онака како што тоа го чинат маѓепсниците и да ме пронајдеш во некој агол... онака осамен, потпрен чекајќи те да ме допреш со усните претворајќи ме во играчка со која како марионета можеш да си поигруваш како сакаш по желба твоја а, јас по сето ова имам само потреба да бидам твоја вода од која ќе ја вкусиш твојата животна сила 50

51 Се обидоа да ја убијат надежта Во вирот од тазе наврнат дожд се давеше тагата во која безмилосно беше фрлена среќата од зад грб подмолно турната од ситни души со изопачени насмевки насликани на нивните маски да прекријат лица од злоба избраздени лажно загрижени од телата врела лава исфрлаа устите им плукаа вжештени камења за да ја убијат надежта... со дождовницата собрана во вирот од тазе наврнатиот дожд ја изгаснав омразата 51

52 Attribution-NoDerivs 3.0 Unported You are free: to Share - to copy, distribute and transmit the work Under the following conditions: Attribution. You must attribute the work in the manner specified by the author or licensor (but not in any way that suggests that they endorse you or your use of the work). No Derivative Works. You may not alter, transform, or build upon this work. For any reuse or distribution, you must make clear to others the license terms of this work. The best way to do this is with a link to this web page. Any of the above conditions can be waived if you get permission from the copyright holder. Nothing in this license impairs or restricts the author s moral rights. The document was created by CC PDF Converter

ОЛИВЕР СЕРАФИМОВСКИ ГО ВДИШУВАШ МОЈОТ ЗБОР

ОЛИВЕР СЕРАФИМОВСКИ ГО ВДИШУВАШ МОЈОТ ЗБОР Скопје, 2013 2 СОДРЖИНА: Сета болка 5 Ме пронижи со бакнеж 6 Лежиме заедно 7 Приватен Ромео 8 Потребата за жед...непресушна 9 Пронајди ме 10 Колку ли лица само